Περίεργος, παράξενος, απόλυτος

1 kapranos rect

του Δημήτρη Καπράνου

Του Αλέξανδρου του άρεσε να προκαλεί. Του άρεσε και η προβολή. Είχα τη χαρά (δύσκολος, είναι αλήθεια) να συνεργασθώ μαζί του στο ραδιόφωνο. Μου άρεσε που είχα βρει έναν ακόμη, που όταν είχε ελεύθερο χρόνο, άνοιγε ένα βιβλίο και διάβαζε!
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο "στήθηκε" το δημοτικό ραδιόφωνο του Πειραιά και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος του ανέθεσε τη γενική διεύθυνση, παρά τις πιέσεις των συμβούλων του, οι οποίοι του συνιστούσαν "να μην εμπιστευθεί μια δημοτική επιχείρηση σε δημοσιογράφο". Υπό τις εντολές του, μια παρέα δημοσιογράφων , στήσαμε το καλύτερο ραδιόφωνο εκείνης της εποχής. Χωρίς να χαλάσει Ο Δήμος δεκάρα!
Ο δήμαρχος (και κάποιο από εμάς) έφεραν χορηγούς, κάποιοι άλλοι δώρισαν τη δισκοθήκη τους και το "Κανάλι Ένα" κέρδισε αμέσως την αγάπη του κοινού.
Απόλυτα προσηλωμένος στις απόψεις του, δεν άργησε να διαφωνήσει με τον δήμαρχο. Επέμεινε στη θέση του, ο Ανδριανόπουλος είχε άλλη άποψη και οι δρόμοι τους χώρισαν. Ο Αλέξανδρος ανήγγειλε "στον αέρα" την παραίτησή του και κολύμπησε πάλι στον ωκεανό της δημοσιογραφίας.
Περίεργος, ιδιαίτερος, παράξενος, απόλυτος, ξεροκέφαλος, πλην έντιμος και διαβασμένος, πέρασε από αρκετά "μαγαζιά". Μπορώ να πω ότι είχε, από τότε, ξεπεράσει τα όρια μεταξύ των κομμάτων που πίστευαν στη ευρωπαϊκή ιδέα. Έτσι, δεν με ξένισε που από την "Μεσημβρινή" βρέθηκε στο φουλ "πασοκικό" εκείνη την εποχή "Κανάλι 29". Συναντιόμασταν τακτικά, αφού και οι δυο κάναμε πολιτικό ρεπορτάζ. Κάτι που δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι ότι ο Αλέξανδρος είχε "κάνει όνομα" ως σύμβουλος. Τον είχα παρακολουθήσει να "συμβουλεύει" και πιστεύω ότι είχε χάρισμα για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Κάποια στιγμή, καθώς ο Πειραιάς είχε περιέλθει σε κώμα, μαζευτήκαμε μια παρέα και προσπαθήσαμε να "περάσουμε" την υποψηφιότητα του κοινού με φίλου Παναγιώτη Γεννηματά για τη δημαρχία της πόλης. Φυσικά, πέσαμε σε τοίχο!
"Ματαιοπονείς, φίλε, ο Πειραιάς δεν θέλει να αλλάξει" μου είχε και το θυμάμαι συχνά. Βλεπόμασταν στις συζητήσεις που οργανώνει στην αίθουσα του Κολλεγίου, στην Αθήνα, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος.
Κάποια στιγμή, τον είδα εμφανώς αδυνατισμένο. "Αλέξανδρε, αδυνάτισες" του λέω. "Προβλέπω ότι θα αδυνατίσω κι άλλο και σύντομα" μου είπε και χαμογέλασε πικρά. Κάτι κατάλαβα, δεν μίλησα, το έμαθα από φίλους. Δεν ξέρω αν πρόλαβε, τελικά, να πάει να δει τη Μάνη, το χωριό του Γεννηματά. Δεν θέλει σταυρό στο μνήμα του, "δεν πίστευε σ' αυτά". Μπορεί να διαφωνώ με τον τρόπο τον οποί επέλεξε για να ταξιδέψει στο νησί των μακάρων, αλλά τον αποχαιρετώ με θαυμασμό. Αλέξανδρε Βέλλιο, είχες κότσια...

eep logo