Του Δημήτρη Καπράνου
Ξημερώματα έφυγαν οι γυναίκες του σπιτιού για τα μαγαζιά. "Που πάτε ρε πρωί-πρωί; Μόνος μου θα φτιάξω καφέ;" διαμαρτυρήθηκα. "Μόνος σου, σήμερα είναι μπλακ φράιντεϊ" απάντησαν φουριόζες. "Καλά, λεφτά δεν έχετε. Τι μπλακ και ξε-μπλακ. Νο μάνι, νο ψώνια" τους είπα κι εγώ, που πιστεύω ότι γνωρίζω τα οικονομικά τους! "Και τι μ' αυτό; Ένα κατοστάρικο έχουμε, θα το ψωνίσουμε, αλλά δεν είναι μόνο τα ψώνια, είναι η διαδικασία!" είπαν και χάθηκαν!
Αχ, αυτή η διαδικασία! Γυναικείο κουσούρι ή προτέρημα; Ποτέ δεν κατάφερα να το καταλάβω. Όποτε πήγα με γυναίκα για ψώνια ή τσακώθηκα ή έφυγα στα μισά της «διαδικασίας». Ακόμη και στα μεγάλα καταστήματα του κόσμου που έχω επισκεφθεί, στη Ν. Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Ντουμπάι, στο Μιλάνο, στην Ρώμη, στο Κατάρ, στο Πεκίνο, στο Τόκιο, στη Σεούλ, στο Άμστερνταμ κι όπου αλλού υπάρχουν αυτά τα μεγάλα, πολυεθνικά, φανταχτερά, καταστήματα, ποτέ δεν κάθισα περισσότερο από δέκα λεπτά!
Απλώς, πριν μπω στο κατάστημα ξέρω τί θέλω να αγοράσω, πάω (πήγαινα μάλλον γιατί έχω να ψωνίσω κάτι χρόνια) το παίρνω, το πληρώνω και φεύγω. Και αγόραζα πάντοτε πράγματα ποιότητας, ώστε να τα χαρώ για όσο γίνεται περισσότερο καιρό. Για παράδειγμα. Στη Ν. Υόρκη, ήθελα να αγοράσω υποκάμισα. Μπήκα σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα, πήγα στο τμήμα των υποκαμίσων, είδα τις τιμές, διάλεξα δέκα υποκάμισα και τα πήρα! Πέντε δολάρια το ένα (είχαν εκπτώσεις) μάρκα από τις πλέον γνωστές διεθνώς. Αυτό συνέβη το 2005. Τα φορώ ακόμη και είναι σχεδόν καινούρια! Γνώριζα τί ήθελα, πήγα στο τμήμα που ήθελα, διάλεξα, πλήρωσα και έφυγα! Αν είχα πάει με τη γυναίκα μου, θα έπρεπε να γυρίσω όλο το κατάστημα, ίσως και άλλα δυο-τρία, μέχρι να καταλήξουμε στο τι τελικά θα αγοράζαμε (με το δικό της γούστο) για εμένα!
Είναι αυτή η «διαδικασία», την οποία υπέστην πολλές φορές στην ζωή μου και την οποία έχω ορκιστεί να μην την ξανα-υποστώ! Τι να θυμηθώ; Κάποιες επισκέψεις στο «Χάροντς» ή στο «Σέλφριτζες» που μπαίναμε πρωί και βγαίναμε βράδυ έχοντας αγοράσει μόνο σάντουιτς και κόκα-κόλα στο ρεστοράν; «Γιατί ήρθαμε, αφού δεν ψωνίσαμε;» τόλμησα να ρωτήσω. «Μα, ήρθαμε για να δούμε Αφού τα βρίσκω όλα στη Αθήνα και στην ίδια τιμή γιατί να ψωνίσω εδώ;» μου είπε και με έστειλε!
Είναι, λοιπόν, η διαδικασία, φίλοι μου. Εκείνο που οι περισσότεροι άνδρες αδυνατούμε να συλλάβουμε, εκείνο που μόνο οι γυναίκες γνωρίζουν και χαίρονται. «Μπλακ φράιντεϊ» λοιπόν και χωρίς λεφτά. Αρκεί η διαδικασία!
