Η αλήθεια, κάπου στη μέση...

kapranos rect

Του Δημήτρη Καπράνου

Απεχθάνομαι τους αφορισμούς. "Δεν μ' αρέσει η ντίσκο" σου λέει ο άλλος. Κι εσύ του βάζεις στοπ πικ-απ το "Λα πασιόνε" του Κρις Ρία, που ερμηνεύει μοναδικά η Σίρλεϊ Μπάσεϊ και τον αποστομώνεις. "Δεν μπορώ τα λαϊκά" λέει ο τρίτος και του βάζεις ν' ακούει την "Αχάριστη" ή το "Είμαι αητός χωρίς φτερά" και ακόμη τρέχει!
Και τρέχει περισσότερο όταν του λες ότι τον "Αητό" τον έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις ή ότι "Το μερτικό μου απ' τη χαρά" το έγραψε ο Μάνος Λοΐζος! Σου λέει "Δεν μπορώ το ελαφρό τραγούδι" κι όταν ακούει το "Τι ειν' αυτό που το λένε αγάπη", δακρύζει!
Κάποιος άλλος αποφαίνεται ότι "Το ποπ-ροκ του '΄60 είναι φούσκα" κι όταν ακούσει το "Σάρτζεντ Πέπερ' ς" των Μπιτλς, μασάει τα λόγια του! Γι αυτό και αποφεύγω τους αφορισμούς, σαν το διάβολο το λιβάνι.
Για παράδειγμα, η γυναίκα μου τρελαίνεται για τον Βοσκόπουλο, τον οποίο δεν έχω και στα καλύτερά μου! Μπορώ, όμως, να πω "Απορρίπτεται" όταν τον λατρεύουν χιλιάδες; Μπορείς να απορρίψεις τον Αττίκ ή τον Γιαννίδη επειδή σου θυμίζουν μια εποχή την οποία θεωρείς "άχρηστη"; Θα μπορούσα πολύ εύκολα να πω ότι απορρίπτω, καταδικάζω, απεχθάνομαι, σιχαίνομαι παντελώς, τον κομμουνισμό και τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Όταν, όμως, έχεις δει τις υποδομές που άφησε πίσω του το σοβιετικό καθεστώς (Παιδεία, πρόνοια, πολιτισμός) και για τις οποίες αδιαφορεί σχεδόν το σημερινό καθεστώς, δεν μπαίνεις, αυτομάτως, σε περισυλλογή; Δεν λες "Εντάξει, απεχθάνομαι, αλλά μπορώ να κρατήσω κάποια καλά;". Ε, αυτό συμβαίνει αυτό τον καιρό με τον Φιντέλ Κάστρο.
Δεν λέω, δικτάτωρ, δεν λέω, βάρβαρος, καταπιεστικός, δολοφόνησε εκατοντάδες αντικαθεστωτικούς, δεν λέω, εγκαθίδρυσε ένα απολυταρχικό καθεστώς και "Βασίλεψε" εξήντα χρόνια (τους ξεπέρασε όλους τους δικτάτορες) αλλά μπορείς να αγνοήσεις ότι η Κούβα την οποία γκρέμισε ήταν ένα απέραντο χαμαιτυπείο; Μπορείς να πεις ότι δεν έδωσε βάρος στην Εκπαίδευση και την δημόσια Υγεία; Κάπου, λοιπόν, στη μέση ίσως βρίσκεται η λύση και η ισορροπία. Αυτή, εξ άλλου,. δεν είναι η δημοκρατία; Ένας ωκεανός συμβιβασμών, οι οποίοι μεταφράζονται σε "Κανόνες".
Όπως ένας γάμος, που αρχίζει με ιδανικές προοπτικές και μπορεί να καταλήξει σε τυραννία, αν δεν υπάρξουν εκείνοι οι απαραίτητοι, οδυνηροί ίσως πλην αναγκαίοι, συμβιβασμοί. Γι αυτό ούτε θρηνώ ούτε πανηγυρίζω για τον θάνατο του Κάστρο. Εξ άλλου, εδώ και κάμποσα χρόνια δεν ήταν παρά μια φιγούρα σε μπλουζάκια και καπέλα! Η Ιστορία θα τον κρίνει, αν και οι περισσότεροι από τους συμπατριώτες του, τον έκριναν ήδη δια της σιωπής τους...

eep logo