Οι καλικάντζαροι δεν φεύγουν πια...

1 kalikantzaroi

Του Δημήτρη Kαπράνου

Το σπίτι που μέναμε πριν αποκτήσουμε το δικό μας, είχε μια παλιά κουζίνα, από εκείνες που στη γωνιά είχαν καμινάδα.
Δεν υπάρχουν πια τέτοια σπίτια στην πόλη. Βλέπεις τα αποτυπώματά τους μόνο όταν τα κατεδαφίσουν και πριν τα σβήσει η πολυκατοικία που θα πάρει τη θέση τους.
Η κάθετη πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας έχει αφήσει μερικά τέτοια «αποτυπώματα» ακόμη ζωντανά, αλλά μόλις αρχίσει (δεν μπορεί, κάποτε θα αρχίσει) να ξαναζεσταίνεται η οικοδομή, θα χαθούν κι αυτά.

Εκεί, λοιπόν, στην παλιά κουζίνα του σπιτιού μας, ήταν στραμμένη η προσοχή μου όλες τις ημέρες των εορτών. Από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι την παραμονή των Θεοφανείων.
Φυσικά, δεν τολμούσα να σηκωθώ τη νύχτα από το κρεβάτι, όπου κοιμόμουν μαζί με δυο από τα αδέλφια μου. Αλλά ξαγρυπνούσα, με το αυτί τεντωμένο μπας και πιάσω κανέναν ήχο από την κουζίνα.
Και, σας ορκίζομαι, πάντα έπιανα ήχους! Και το πρωί-πρωί, με το που χάραζε, έτρεχα στην κουζίνα να δω τι ζημιά είχαν κάνει οι καλικάντζαροι, που τους είχα (μα τω Θεώ) ακούσει το βράδυ!

Μπορεί να σας φαίνεται παράξενο, αλλά εύρισκα κάποια κατσαρόλα αναποδογυρισμένη, εύρισκα τη στάχτη στη γωνιά ανάκατη, εύρισκα καμιά φορά και τη στάχτη κατουρημένη! Φαίνονταν τα χνάρια του υγρού και τα έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια!
Σήμερα, μισό και βάλε αιώνα από τότε, ευγνωμονώ τον πατέρα μας, που φρόντιζε, ξαγρυπνώντας προφανώς, να κρατά ζωντανή την παράδοση και να μας κάνει να πιστεύουμε στα «παγανά», που όλο το χρόνο πριονίζουν τον κορμό στον οποίο στηρίζεται η γη και ανεβαίνουν το Δωδεκάμερο στην επιφάνεια για να κάνουν τις σκανταλιές τους.
Και στο διάστημα αυτό ο κορμός, τσουπ, ξαναγιομίζει και όταν οι καλικαντζαραίοι κατέβουν πάλι στα έγκατα, θα τον βρουν ατόφιο και θ' αρχίσουν πάλι το πριόνισμα!

Τι όμορφη ιστορία! Και τι, άραγε, έχουμε κερδίσει σήμερα, που τα έχουμε όλα απομυθοποιήσει;
Ποιόν ενοχλούσαν οι καημένοι οι καλικάντζαροι; Μια χαρά ήταν ο Μπαρσκοκοίλης, ο Χρουσούζης, ο Σουρτοκόλης, ο Κατρούλιας, όλοι γένους αρσενικού, παρακαλώ.
Ποτέ μου δεν άκουσα για καλικάντζαρο γένους θηλυκού! Ούτε ποτέ μου σκέφτηκα πως στην ευχή πολλαπλασιάζονταν! Ίσως σαν τον ιππόκαμπο, ποιός ξέρει...

Είχαμε, λοιπόν, τους καλικάντζαρους, στους οποίους φορτώναμε όλες τις ζημιές του Δωδεκάμερου. Έσπαγε η γιαγιά μας μια πιατέλα, πέφταν κατάχαμα τα μελομακάρουνα, «μου 'βαλε ποδιά το παγανό» έλεγε η γιαγιά και καθάριζε!
Κι εμείς, τα παιδιά, που πιστεύαμε ότι τα παγανά υπήρχαν, ακούγαμε το βράδυ τον αέρα να σφυρίζει στα παράθυρα και νομίζαμε ότι φωνάζαν στο δρόμο οι γριές που τις είχαν πάρει στο κατόπι τα τερατάκια και τις πιλάτευαν.
Κι ερχόταν ο παπάς με την αγιαστούρα και με ένα «Εν Ιορδάνη» τους έστελνε στα σπλάχνα της γης!

Κι έπαψε να έρχεται και γεμίσαμε από δαύτους!
Και δεν χρειάζεται πια να κρύβονται! Μας παίρνουν ότι έχουμε και θα μας πάρουν και τα σπίτια!

eep logo