Η Φρεαττύδα και η ευθύνη των πολιτών

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν όσοι εξέφρασαν ήδη από τότε φόβους πως ο ευρύτερος χώρος θα ξανακυλούσε στο απαράδεκτο σημείο που βρισκόταν επί σειρά ετών μέχρι το 2011-12, όταν η τότε δημοτική αρχή του Β.Μιχαλολιάκου αποφάσισε επιτέλους να αγνοήσει διάφορους ιδεοληπτικούς και να προχωρήσει στη μίσθωση καταστημάτων «πακέτο» σε Βοτσαλάκια και Φρεαττύδα.

Μια απλή επίσκεψη και στις δυο πλαζ του Πειραιά αποτελεί την πλέον αποστομωτική απάντηση στους κάθε τύπου ιδεοληπτικούς που τότε προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο με το ψεύτικο σύνθημα «ελεύθερες παραλίες» - ψευδεπίγραφο, αφού οι παραλίες πάντα ήταν ελεύθερες: αν θέλει κανείς πάει στα καταστήματα και χρησιμοποιεί ξαπλώστρες και ομπρέλες του καταστηματάρχη κάνοντας κάποια κατανάλωση, αν δεν θέλει, πάει πιο πέρα και ενδεχομένως στήνει δική του ομπρέλα, φέρνει το δικό του καθισματάκι, ή απλώς στρώνει την πετσέτα του στα βοτσαλάκια.

Τα Βοτσαλάκια σήμερα είναι ένας πολιτισμένος χώρος, καθαρός και νοικοκυρεμένος. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στα δύο καταστήματα που λειτουργούν εκεί, στις αθλητικές εγκαταστάσεις και την πισίνα του Δήμου Πειραιά, τη λειτουργία του Ομίλου των χειμερινών κολυμβητών, αλλά και τη λειτουργία τους θερινούς μήνες του Σινέ Βοτσαλάκια – που και γι΄ αυτό ακόμα οι ιδεοληπτικοί αντιδρούσαν!

Η Φρεαττύδα βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα από τότε που σταμάτησε η λειτουργία της καντίνας. Παραβατικοί, ιδίως στις δυο άκρες της ακτής, που δεν εμπνέουν σε κανένα εμπιστοσύνη να κάνει βόλτα μόλις πέσει το σκοτάδι, αγέλες σκύλων που κάποιες φορές γίνονται επιθετικές αλλά οπωσδήποτε ρυπαίνουν τον χώρο και αποτρέπουν οικογένειες με παιδιά να το απολαύσουν και πλήρης εγκατάλειψη. Επιπλέον δε, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, και μικροκαταλήψεις του χώρους από άστεγους, ενώ μέχρι και σπιτάκια σκύλων μπορεί να διακρίνει κανείς. Τα οποία σπιτάκια, προφανώς δεν βγήκαν από τη θάλασσα, ούτε έπεσαν από τον ουρανό, κάποιοι τα πήγαν εκεί. Και τα σκυλιά που μένουν σε αυτά, μάλλον δεν πρέπει να θεωρούνται αδέσποτα.

Την Πέμπτη το βράδυ, ομάδα κατοίκων, οικογενειαρχών με τα παιδιά τους, συνάντησε τον δήμαρχο Γιάννη Μώραλη στη Μαρίνα Ζέας, αμέσως μετά την τελετή έναρξης των «Ημερών Θάλασσας». Το Portnet κατέγραψε τη συνάντηση και τα παράπονα που εξέφρασαν οι κάτοικοι. Είναι σημαντικό ότι όλοι ζητούσαν από τον δήμαρχο τουλάχιστον να ξαναλειτουργήσει η καντίνα. «Όσο υπήρχε αυτό το μαγαζί, η ευρύτερη περιοχή ήταν φυλασσόμενη και καθαρή, μπορούσαμε να κατέβουμε και τα παιδιά μας είχαν ένα χώρο να παίξουν μέχρι αργά το βράδυ». Ο δήμαρχος τους ενημέρωσε ότι βγαίνει επιτέλους η προκήρυξη για την ενοικίαση του χώρου και μέσα σε 15 μέρες θα έχει ανακηρυχθεί ο πλειοδότης, οπότε είναι ζήτημα ημερών να λειτουργήσει εκ νέου η καντίνα.

Παράλληλα όμως τους επέδειξε τη φωτογραφία που φιλοξενεί σήμερα το Portnet, κάνοντας αναφορά στην ευθύνη των ίδιων των δημοτών, κυρίως των κατοίκων της περιοχής, να προστατεύσουν οι ίδιοι τους δημόσιους χώρους και εν προκειμένω την πλαζ της Φρεαττύδας.

Το Portnet πιστεύει ότι η κίνηση για την επαναλειτουργία της καντίνας ήταν επιβεβλημένη και μάλιστα οι διαδικασίες έπρεπε να είχαν ξεκινήσει νωρίτερα. Η κίνηση όμως αυτή από μόνη της δεν φτάνει. Πέρα από την απαιτούμενη προσωπική ευθύνη των πολιτών, χρειάζεται περεταίρω ενίσχυση της επιχειρηματικής παρουσίας εκεί, αλλά και πιο αποτελεσματική παρέμβαση εκ μέρους του δήμου.

Πρώτα από όλα, να απαγορευτεί η κάθοδος των αυτοκινήτων στην παραλία. Ο δρόμος δίπλα από την Τερψιχόρη («Αχινός») που οδηγεί στον διαμορφωθέντα ως παρκινγκ χώρο μπροστά στον Διογένη δεν υπήρχε. Φτιάχτηκε – κακώς- επί δημαρχίας Στέλιου Λογοθέτη τη δεκαετία του ’90. Πλέον – και αφού ο «Αχινός» δεν λειτουργεί, το παρκινγκ και ο δρόμος χρησιμοποιούνται ως χώρος στάθμευσης για τα αυτοκίνητα των περιοίκων. Και ακόμα ως τρόπος πρόσβασης στην παραλία με αυτοκίνητα πολιτών που είτε ψαρεύουν, είτε (ρομά κυρίως) κατασκηνώνουν. Ακόμη και το ψάρεμα – που φυσικά δεν απαγορεύεται – αλλά και η κατασκήνωση – που ευλόγως απαγορεύεται- μπορούν να εξυπηρετηθούν με την κάθοδο πεζή στην παραλία. Βέβαια μια τέτοια πρωτοβουλία θα είναι αντιδημοφιλής σε όσους κατοίκους σήμερα βολεύονται και έχουν δωρεάν εξασφαλισμένη θέση πάρκινγκ.

Αλλά εδώ επανέρχεται το ζήτημα της ευθύνης των πολιτών. Όπως και το ζήτημα της τόλμης που απαιτείται από τη δημοτική αρχή. Η οποία επιπλέον οφείλει να αναβαθμίσει τον χώρο μπροστά στον «Διογένη» (το ρημαγμένο γηπεδάκι του μπάσκετ μόνο θλίψη προκαλεί) και να προχωρήσει στη μίσθωση –γιατί όχι; - ενός ακόμη μικρού ελεγχόμενου καταστήματος / καντίνας που θα λειτουργεί αυστηρά σε αυτό το σημείο της παραλίας.
Έτσι διαμορφώνονται δυο πόλοι μικροεπιχειρηματικότητας στις δυο άκρες της παραλίας, που εκ των πραγμάτων εξωραΐζουν, καθαρίζουν, φωτίζουν, προστατεύουν τελικά την ακτή. Και ο δήμος - με αποκλεισμό της πρόσβασης στην πλαζ για τα αυτοκίνητα – εμποδίζει την αλλαγή της φυσιογνωμίας της.