Εθνική…

ethini basket nikh

Το 1992 στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης την ώρα που καθώς έπεφτε η Ντέιβερς στο τελευταίο εμπόδιο και η Πατουλίδου έκοβε πρώτη το νήμα επιτυγχάνοντας κάτι το ασύλληπτο για τα προ Τζέκου δεδομένα στον ελληνικό στίβο, η Ελλάδα κοιτούσε αλλού: στο μήκος και στον Κώστα Κουκοδήμο.
Η ελπίδα μας για ένα μετάλλιο στο στίβο, που θα ήταν το δεύτερο μετά το πρώτο χρυσό του Πύρρου Δήμα, μετέπειτα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, στην άρση βαρών δεν ήταν η μετέπειτα περιπλανηθείσα μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε ρόλους Περιφερειάρχη ή Αντιπεριφερειάρχη Μακεδονίας Βούλα,

αλλά ο μετέπειτα βουλευτής της ΝΔ στην Πιερία και υφυπουργός Αθλητισμού της ΝΔ, Κώστας.

Έτσι, αμέσως μετά το θρυλικό γύρο του θριάμβου που έκανε στους ώμους των παιδιών του πόλο που ήταν στις κερκίδες και έσπασαν το μπλόκο των σεκιούριτι για να μπουν στο στάδιο για να τον αποθεώσουν, η Πατουλίδου ακούγεται να ρωτάει : «Τι έκανε ο Κώστας ρε παιδιά;»
Για την Ιστορία να θυμίσουμε ότι ο Κουκοδήμος τότε ήρθε έκτος – μεγάλη επιτυχία – κάτι που ξεχάστηκε λόγω του χρυσού της Πατουλίδου.

Ο στίβος όμως είναι περίεργο άθλημα. Κυρίως ατομικών αγωνισμάτων. Εκεί λοιπόν μπορείς να δεις δυο βεντέτες να έχουν ειλικρινή φιλία και ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον, ίσως και γιατί δεν αισθάνεται ο ένας ανασφάλεια από την παρουσία του άλλου. Αυτό δύσκολα το βρίσκεις σε ομαδικά αθλήματα. Στο ποδόσφαιρο, ας πούμε, ή στο μπάσκετ. Η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο εθνικών ομάδων των δύο δημοφιλέστερων αθλημάτων, του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου, δεν βρίσκεται τόσο στην ύπαρξη μη ανταγωνισμών μεταξύ παικτών - αυτοί πάντα θα υπάρχουν – όσο στην κουλτούρα και κατ’ επέκταση στην παράδοση που διαμορφώνει κάθε ένα άθλημα. Στη διαλάμψασα Εθνική ποδοσφαίρου, όπου η ίντριγκα και το παρασκήνιο περισσεύουν, δεν εξέπληξε κανέναν ότι πχ. ο Χολέμπας βρισκόταν εκτός πλάνου και εκτός ομάδας. Από την άλλη στην σταθερά ψηλά στην παγκόσμια κατάταξη Εθνική ομάδα μπάσκετ, βλέπει κανείς σταρ του ΜΒΑ όπως ο Αντετοκούμπο και ο Παπανικολάου να μοιράζονται αγόγγυστα λεπτά παιχνιδιού στην ίδια θέση.

Όλα είναι θέμα κουλτούρας. Όταν το αγώνισμα δεν απαιτεί συνεργασία, όλα είναι καλά. Όταν απαιτεί, η παράδοση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Μεταπολιτευτικά, κυβερνήσεις συνεργασίας, βραχύβιες, είχαμε την περίοδο ’89 –’90. Αμέσως μετά επιστρέψαμε στην ασφάλεια της μονοκομματικής κυβέρνησης. Το 2012 το ελληνικό πολιτικό σύστημα υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει. Απότομα, με το ζόρι. Σαν να έβαζες τον Καραγκούνη να επιλέγει παίκτες του Ολυμπιακού σε θέσεις που θα μπορούσαν να παίξουν παίκτες του Παναθηναϊκού. Για το πολιτικό σύστημα της χώρας αυτό είναι αφύσικο, όσο και για την Εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου, άλλωστε. Για την Εθνική ομάδα μπάσκετ το να διαλέξει παλιότερα ο Γιαννάκης ή τώρα ο Κατσικάρης τον Α ή τον Β, με κριτήριο το καλό της ομάδας και όχι το σωματείο από το οποίο προέρχεται, είναι αυτονόητο. Σε 15 μέρες, οι εκλογείς θα δώσουν πάλι εντολή συνεργασίας. Το πολιτικό σύστημα εδώ και τρία χρόνια έδειχνε ότι καθόταν στον πάγκο της Εθνικής ποδοσφαίρου. Τις επόμενες 15 ημέρες κι αμέσως μετά τις 20 Σεπτέμβρη, θα δείξει αν μπορεί να μετακινηθεί από το ποδόσφαιρο στο μπάσκετ.

eep logo