Ο μεγάλος Άρης του Ιωαννίδη της δεκαετίας του ’80, με Γκάλη, Γιαννάκη, κλπ, έβγαζε ολόκληρα πρωταθλήματα κι έφτανε σε φάιναλ φορ στην Ευρώπη με πέντε παίκτες, άντε και το «χειριστή» Δοξάκη, που έπαιζε κανα-δυο λεπτά στο τέλος. Εκτός από τον ίδιο τον Ιωαννίδη και τη νοοτροπία του, ίσως αυτό, το έλλειμμα βάθους στον πάγκο, έφταιγε που δεν πήρε ποτέ ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Έχει την πολυτέλεια να έχει κοτζάμ Φουστέρ, αλλά και τον αξιόπιστο Ντουρμάζ εκτός της 18οχτάδας που έχει δικαίωμα να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά έτοιμους να πάρουν φανέλα βασικού σε δύσκολα παιχνίδια στο ελληνικό πρωτάθλημα,
όπως στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα.
Το Rotation στη διακυβέρνηση, ήταν η αγαπημένη τακτική του Ανδρέα Παπανδρέου. Έχει καταγραφεί ανασχηματισμός, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, που έγινε μόλις επτά ημέρες μετά τον προηγούμενο ανασχηματισμό! Βέβαια ο Ανδρέας είχε την πολυτέλεια και την άνεση χρόνου να «φτάχνει» παίκτες, να δοκιμάζει σχήματα, ακόμη και να βγάζει από την ομάδα υπουργούς που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εν πτήσει από τις Βρυξέλλες προς την Αθήνα. Θυμηθείτε την περίπτωση του Ασημάκη Φωτήλα.
Τώρα ο Τσίπρας ετοιμάζεται να κάνει την Τρίτη του κυβέρνηση μέσα σε μόνο επτά μήνες. Θα υποχρεωθεί, πέρα από τους βασικούς, να βάλει στο παιχνίδι και νέους, που δεν έχουν δοκιμαστεί σε απαιτητικά ευρωπαϊκά παιχνίδια. Είναι σαν να ξεμένει μια ομάδα από εναλλακτικές και να ρίχνει στα βαθιά ενός κρίσιμου αγώνα στο Τσάμπιονς Λιγκ έναν πιτσιρικά από τα τσικό της ομάδας. Μπορεί να του βγει, αλλά από την άλλη στο ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ δεν μπορούν να περηφανεύονται ότι έχουν κάτι αντίστοιχο με την περίφημη Μασία, τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, δηλαδή από όπου έχει βγει ο Μέσι.
