Αρχηγός

domazos delikaris

Όταν μας πρωτοσυστήθηκε, προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και κυρίως κόντρα στον Παναθηναϊκό στο Γουέμπλεϊ το 1971, ο Γιόχαν Κρόιφ δεν ήταν ο αρχηγός του Άγιαξ. Ο Κάιζερ φορούσε το περιβραχιόνιο. Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» ήταν όμως πάντοτε ο ηγέτης της ομάδας. Στο Μουντιάλ του΄70 ο Πελέ δεν ήταν αρχηγός της μυθικής εκείνης Βραζιλίας, ο Κάρλος Αλμπέρτο ήταν. Ο Τζώρτζ Μπεστ δεν ήταν αρχηγός της Μάντσεστερ κι ας έλεγε ο προπονητής του στην ανάλυση τακτικής στους συμπαίκτες του «Δίνετε τη μπάλα στον Τζόρτζι, αυτός ξέρει τι θα κάνει». Τα παραδείγματα αναρίθμητα.

Στον ελληνικό χώρο, υπό την πίεση του εμφανισθέντος

ποδοσφαιρικού συνδικαλισμού, παράλληλα με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο από τη μια, αλλά και την πίεση της πραγματικότητας που χαρακτηριζόταν από την υπερπολιτικοποίηση στο γύρισμα των δεκαετιών του ’70 και του ΄80 από την άλλη, οι ΠΑΕ δέχτηκαν να εκλέγονται αρχηγοί των ομάδων. Αυτό, σε συνδυασμό με την σταδιακή αποχώρηση των μεγάλων 10ριών, του Δομάζου, του Δεληκάρη, του Κούδα, του Παπαϊωάννου, που είχαν δικαιωματικά καπαρώσει τον τίτλο του αρχηγού, οδήγησε μέχρι και τον Τόγια να φοράει το περιβραχιόνιο του Θρύλου. Δεν έχει φυσικά καμιά σημασία ποιος το φορούσε.

Στην πολιτική αρχηγός και γεννιέσαι και γίνεσαι. Για να μείνουμε στα τελευταία 41 χρόνια, κανείς ποτέ δεν θα περίμενε να εκλεγεί αρχηγός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ήταν γεννημένοι αρχηγοί. Ακόμη κι ο Χαρίλαος Φλωράκης, ή ο Λεωνίδας Κύρκος, που αναδείχτηκαν μέσα από ορισμένες κομματικές διαδικασίες, γεννημένοι αρχηγοί θεωρούνται. Όπως κι ο Κώστας Μητσοτάκης, που περίμενε χρόνια αλλά εκλέχτηκε την κατάλληλη για εκείνον στιγμή.
Στον ΣΥΡΙΖΑ θέλαν να δώσουν σε κάποιον το περιβραχιόνιο, αλλά να κάνει άλλος το παιχνίδι. Αγνοείται έκτοτε η τύχη του Αλαβάνου, που πρώτος είχε αυτή την ιδέα. Πρόσφατα έφυγε το 40% της ομάδας, αλλά με παίκτες που ήλθαν από τον πάγκο και τον Τσίπρα σε ρόλο play-maker να κάνει παιχνίδι, ξανακέρδισαν το παιχνίδι πιο εύκολα από ότι περίμεναν.
Σε δυο μικρομεσαίες ομάδες, πρώτα τη ΔΗΜΑΡ και μετά το Ποτάμι, τα αποτελέσματα είναι εμφανή. Η πρώτη συγχωνεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ για να υπάρξει μετά τον υποβιβασμό της, το δεύτερο αλλάζει συνεχώς στυλ παιχνιδιού, μπας και πετύχει κανένα θετικό αποτέλεσμα, μετά την τελευταία βαριά ήττα.

Κι αφού στο ρόστερ της ΝΔ δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας ταλαντούχος που να μπορεί να πάρει την ομάδα επάνω του, γυρίζουν στο ποδοσφαιρικό ’80. Στήνουν κάλπες, για να διεκδικήσουν το περιβραχιόνιο, εκείνος που επιστρατεύτηκε με βασικό κριτήριο ότι προέρχεται από τα σπλάχνα της ομάδας για να χάσει άλλο ένα πρωτάθλημα, δυο δεξιά εξτρέμ κι ένας μάλλον αναιμικός που παίζει στο χώρο του κέντρου. Το πρώτο εξτρέμ κάνει θόρυβο με το παιχνίδι του, αλλά σπάνια βρίσκει δίχτυα. Το δεύτερο, δεν έχει παίξει ποτέ στη βασική ενδεκάδα. Και το χαφάκι, έχει μερικές καλές ιδέες και εμπνεύσεις, αλλά δεν πείθει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος των απαιτήσεων της θέσης που διεκδικεί, άσε που μεγάλο μέρος της ομάδας τον θεωρεί παρείσακτο και τον βλέπει με μισό μάτι.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι να απορεί κανείς για το ποια ομάδα είναι φαβορί πριν αρχίσει καλά-καλά το πρωτάθλημα. Κι ας παίζει καταστροφικό παιχνίδι.

Αναγνώστης Κέντρος

eep logo