Αλλαγή τακτικής!

venger pagko

Ο προπονητές συνήθως υιοθετούν ένα σύστημα που πολύ δύσκολα το αλλάζουν. Ορισμένοι μάλιστα είναι τόσο κολλημένοι με το αγαπημένο τους σύστημα, που δικαίως χαρακτηρίζονται δογματικοί. Και ευλόγως προκαλούν την γκρίνια της κερκίδας όταν το σύστημα δεν αποδίδει, αλλά αυτοί επιμένουν σε αυτό.

Η περίπτωση του Μπάγιεβιτς. Το αγαπημένο του 4-4-2 είτε στην ΑΕΚ, είτε αργότερα στον Ολυμπιακό, είτε στον ΠΑΟΚ, δεν το άλλαζε με τίποτα.

Ή μάλλον το άλλαζε σε ένα ακόμα πιο αμυντικογενές 4-5-1 ή 5-4-1, σε πιο δύσκολες ευρωπαϊκές έδρες. Και όταν έπαιρνε μεν κανέναν ανέλπιστο βαθμό, η γκρίνια ξεχνιόταν. Αλλά όταν έτρωγε καμιά πεντάρα από τη Μόλντε ή έχανε από κάποια απίθανη Χερενφέιν, ενώ ήταν μπροστά με 2-0 στο ημίχρονο, η δυσφορία, για να το πούμε κομψά, ξεχείλιζε από τις κερκίδες, κατέβαινε στα αποδυτήρια, έφτανε στη διοίκηση και ενίοτε προκαλούσε την απόλυση του «πρίγκιπα του Μόστα».

Λίγοι είναι οι προπονητές που για διάφορους λόγους καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις ιδεοληψίες τους και αλλάζουν τακτική από αγώνα σε αγώνα. Ακόμη λιγότεροι, οι πιο ξεχωριστοί, τολμούν να αλλάξουν σύστημα ακόμη και μέσα στον αγώνα. Τολμηροί, ριψοκίνδυνοι, ακομπλεξάριστοι, όπως και να τους πει κανείς, κατά κανόνα είναι εκείνοι που αφήνουν τη σφραγίδα τους κατά τη διάρκεια της σαιζόν. Αυτοί είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές. Οι στρατηγοί που με την τακτική τους διαμορφώνουν τις συνθήκες της μάχης, κερδίζοντας το πλεονέκτημα ή δεν έχουν πρόβλημα να παραδεχτούν το λάθος τους και να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις του πεδίου όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί παρά τις προβλέψεις τους. Αυτοί είναι οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες.

Τον Τσίπρα τον έχουν στολίσει με ουκ ολίγα επίθετα κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε και την οποία αναμφισβήτητα σφράγισε – θετικά ή αρνητικά. Αρκετά από αυτά τα επίθετα είναι αντιφατικά μεταξύ τους. Ιδεοληπτικός ή κυνικός, ανίκανος να αντιληφθεί την ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή ρεαλιστής που προσαρμόζεται στα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση, σαν προπονητής μιας ομάδας που κάνει εκ των πραγμάτων πλέον πρωταθλητισμό, γνωρίζει πως είναι πιο δύσκολο να διατηρηθεί στην κορυφή από το να ανέβει απλώς σε αυτή. Και ξέρει καλά πως αν στη λήξη του πρωταθλήματος η ομάδα του δεν είναι πρώτη, αυτόν πρώτο θα δείχνουν ως υπεύθυνο. Γιατί το σύστημα αυτός το έχει επιλέξει.

Την τακτική της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ που λανσάρισε τον περασμένο Ιανουάριο και υιοθέτησε εκ νέου το Σεπτέμβριο, τη χρεώνεται (ή την πιστώνεται) ο Τσίπρας. Μπορεί να αποφασίστηκε στα αποδυτήρια, την ιδέα να την είχε κάποιος βοηθός στο προπονητικό τημ, αλλά είναι πάντα ο πρώτος προπονητής (ο head coach που λένε στο μπάσκετ) που στο τέλος θα πληρώσει το λογαριασμό ή θα σηκώσει το κύπελο.

Στις οργανωμένες ομάδες, εκείνες που έχουν τη δυνατότητα να διατηρούν αρκετούς αναλυτές των αντιπάλων στο προπονητικό τημ, υπάρχουν φορές που οι βοηθοί αυτοί σπεύδουν να υποδείξουν την ανάγκη αλλαγής της τακτικής, του συστήματος. Εναπόκειται στον κορυφαίο προπονητή να υιοθετήσει ή να απορρίψει αυτές τις υποδείξεις.

Το Σάββατο ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης έδωσε μια συνέντευξη στην οποία είπε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για την Παιδεία, αλλά πολλά πολύ πιο σημαντικά που αφορούν στην συνολική πολιτική της κυβέρνησης. Κάνει άνοιγμα στην Σοσιαλδημοκρατία και δεν φροντίζει να κρύψει τη δυσφορία που προκαλεί όχι μόνο στον ίδιο, αλλά σε πολλούς άλλους του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο κυβερνητικό σχήμα, η συγκατοίκηση με τους ΑΝΕΛ: η αναφορά στη μη υποχρεωτική διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία μόνο τυχαία δεν είναι. Η κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων και της πρωινής προσευχής, τουλάχιστον το άνοιγμα της συζήτησης θα μπορούσε να ήταν το επόμενο βήμα που θα έφερνε στα ιδεολογικά του όρια τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Έτσι κι αλλιώς, στα ρεβεγιόν και της συναντήσεις αυτών των ημερών, οι Συριζαίοι φρόντιζαν κατ’ αρχήν να κρατούν με κάθε ευκαιρία σαφέστατες αποστάσεις από τους ΑΝΕΛ και στη συνέχεια, ύστερα από το άγαρμπο φλερτ του Φλαμπουράρη προς τον Λεβέντη, να ξορκίζουν κάθε πιθανότητα συγκατοίκησης με την ένωση Κεντρώων. Το ΄πε και ο Φίλης στην ίδια συνέντευξη, χαρακτηρίζοντας το φαινόμενο Λεβέντη» α-πολίτικο που δεν παραπέμπει σε κάποιο συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα.

Ο «χοντρός» λειτούργησε προφανέστατα ως βοηθός του προπονητή. Τα είπε για να τα ακούσει ο πρώτος υπουργός, ο πρωθ-υπουργός. Μόνο που αυτά γράφτηκαν σε εφημερίδα του Σαββάτου και την επομένη σε Κυριακάτικη τα ίδια πάνω κάτω επανέλαβε και ο head coach Τσίπρας. Προφανέστατα είχε υπάρξει σύσκεψη και συνεννόηση του προπονητικού τημ.

Μένει να φανεί αν θα ολοκληρωθεί η αλλαγή τακτικής. Και ακόμη περισσότερο αν η αλλαγή αυτή επιβάλλεται στον ΣΥΡΙΖΑ, ή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος που θα επιβάλλει τους νέους όρους του παιχνιδιού. Όπως άλλωστε μένει να φανεί αν ο Τσίπρας θα μείνει στην Ιστορία σαν Λεμονής που πήρε πρωταθλήματα, αλλά έχει ξεχαστεί, ή σαν Αρσέν Βενγκέρ που δεν παίρνει κάθε χρόνο πρωτάθλημα, αλλά 20 χρόνια χρόνια κρατάει μεταξύ των κορυφαίων του πιο απαιτητικού πρωταθλήματος, του αγγλικού, την Άρσεναλ.

Αναγνώστης Κέντρος

eep logo