Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο…

abel mutai ivan fernandez

Λένε – και ίσως πολλοί έχουν δίκιο- ότι οι Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν εμπορευματοποιηθεί και πλέον δεν έχουν καμιά σχέση το κλασικό Ολυμπιακό Ιδεώδες. Σε γενικές γραμμές αυτό ισχύει. Πλην όμως υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Κάποιες φορές δε ιδιαίτερα ισχυρές.
Εκκωφαντικές, θα μπορούσε να πει κανείς. Όπως η παρακάτω ιστορία:

Στο Τόκυο ο Κενυάτης αθλητής ανώμαλου δρόμου Abel Mutai ήταν μόνο λίγα μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού, αλλά μπερδεύτηκε με τις πινακίδες και σταμάτησε, νομίζοντας ότι είχε τελειώσει τον αγώνα.
Ο Ισπανός, Ivan Fernandez, ήταν ακριβώς πίσω του και, συνειδητοποιώντας τί συνέβαινε, άρχισε να φωνάζει στον Κενυάτη για να συνεχίσει να τρέχει. Ο Μουτάι δεν ήξερε ισπανικά και δεν καταλάβαινε.
Συνειδητοποιώντας τί συνέβαινε, ο Φερνάντεζ ώθησε τον Μουτάι στη νίκη.
Ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Ιβάν, «Γιατί το έκανες αυτό;» Ο Ιβάν απάντησε,
«Πάνω απ΄ όλα πρέπει να είμαστε άνθρωποι».
Ο ρεπόρτερ επέμεινε «Μα γιατί άφησες τον Κενυάτη να κερδίσει;» απάντησε ο Ιβάν,
«Δεν τον άφησα να κερδίσει. Θα κέρδιζε. Ο αγώνας ήταν δικός του.»
Ο ρεπόρτερ επέμεινε και ξαναρώτησε, «Μα θα μπορούσες να νικήσεις εσύ!»
Ο Ιβάν τον κοίταξε και απάντησε: «Αλλά τότε ποιά θα ήταν η αξία της νίκης μου; Ποιά θα ήταν η τιμή αυτού του μεταλλίου; Τί θα σκεφτόταν η Μητέρα μου γι ' αυτό;»

abel mutai ivan fernandez 2

Οι αξίες μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, θα έλεγε κανείς. Τί αξίες διδάσκουμε στα παιδιά μας, κάποιος άλλος.
Ίσως κάποιος, πιο απλά, να σκεφτόταν ότι το παράδειγμα του Ιβάν δείχνει πως κάτι πιο σημαντικό από ένα μετάλλιο κι ακόμη το χρώμα του, σημασία έχει αυτό το ξεχασμένο «Ολυμπιακό Ιδεώδες». Εκείνο που υμνούσε ο Κωστής Παλαμάς γράφοντας για το Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο (…) του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού»…