Ο Μίλαν Κούντερα είχε γράψει ότι «ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ό αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία». Και ο αγώνας του δημοκρατικού ανθρώπου ενάντια στην απολυταρχική εξουσία των ένοπλων δολοφόνων πρέπει αν είναι διαρκής, έστω σε επίπεδο «μνήμης εναντίον λήθης», όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Στις 14 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 27 χρόνια από τότε που η ρουκέτα των δολοφόνων της 17Ν που είχε στόχο τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά, δολοφόνησε τον Θάνο Αξαρλιάν. Ένα παιδί 20 μόλις χρονών –παρεμπιπτόντως Πειραιωτάκι από τα Καμίνια- που πήγαινε στη δουλειά του κι έτυχε να περνά από το Σύνταγμα την «κακιά ώρα».
Οι ίδιοι τρομοκράτες της 17Ν μιλούν με περισσό θράσος για «παράπλευρη απώλεια». Λες και είχαμε κανέναν πόλεμο ή κανένα βομβαρδισμό. Αλλά το πιο εξοργιστικό είναι ότι προσπάθησαν να αποκρύψουν τις συνομιλίες που είχαν πριν την εκτόξευση της ρουκέτας, τις οποίες αποκάλυψε μετά τη σύλληψή τους ο κοριός της ΕΥΠ.
Εκεί, ενώ ένας τρομοκράτης λέει τουλάχιστον στους άλλους ότι έχει κόσμο στην περιοχή και ίσως κινδυνεύσει κάποιος αθώος (αφού τον Παλαιοκρασσά αυθαιρέτως τον είχαν καταδικάσει ήδη), ο επικεφαλής του αποσπάσματος επιμένει να γίνει η εκτόξευση, με την εξοργιστική δικαιολογία ότι δεν μπορούν να την αναβάλουν ξανά γιατί «πρέπει να πάμε και διακοπές»!
