Ήταν τέτοιες μέρες, πριν πέντε χρόνια. «Καυτές» κοινοβουλευτικά μέρες. Με τον Αλέξη Τσίπρα και το «όχι» του στο δημοψήφισμα να έχει αποσπάσει ένα εντυπωσιακό 62%. Και στη συνέχεια να κάνει μια θεαματική κωλοτούμπα, να μετατρέπει το «όχι» σε «ναι» και μέσα από ολονύχτιες συνεδριάσεις της Βουλής και πολύωρες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, να υπογράφει το δικό του, Τρίτο Μνημόνιο, να χάνει την δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο και να πηγαίνει μετά από διερευνητικές εντολές, σε νέες εκλογές, που τελικά τις κέρδισε.
Κάπου εκεί, για την ακρίβεια στις 21 Αυγούστου 2015, ο «Αναγνώστης Κέντρος», ο Νότης Ανανιάδης δηλαδή, άρχισε να καταγράφει καθημερινά την πυκνή εκείνη πολιτική επικαιρότητα, χρησιμοποιώντας αθλητική ορολογία. Κάπως έτσι, δυο χρόνια αργότερα προέκυψε και τα βιβλίο «Παιχνίδι Κέντρου» (εκδόσεις Πλεύσις) με επιλεγμένα χρονογραφήματα εκείνης της χρονιάς. Από τις λίγες φορές που μια δημοσιογραφική Πειραϊκή γραφίδα φεύγει από τα όρια του εφήμερου και προσπαθεί να προσεγγίσει τη λογοτεχνία.
Για την ιστορία, το πρώτο σχόλιο στο «Παιχνίδι Κέντρου» ήταν το εξής:
Ο σπορτκάστερ μέσα μου: Ο Μεϊμαράκης μπήκε στο (προεκλογικό) γήπεδο με τον αέρα του «έμπειρου παίκτη» που μπορεί να αλλάξει τη ροή του παιχνιδιού, έκανε μερικές καλές μπαλιές (σε Φώφη, Ποτάμι), «είδε γήπεδο» (Λαφαζάνη, Κουτσούμπα), δυο ωραίες ντρίμπλες (απατεωνάκος, κλικλής ο συμπαθής Τσίπρας), αλλά πρόλαβε να κάνει και δυο γκέλες με το «καλημέρα». Να «νομιμοποιήσει» την Χρυσή Αυγή και να προσδώσει κύρος στην ΠτΒ τιμώντας την με την πρώτη επίσκεψη του μετά την διερευνητική εντολή που έλαβε. Αναμένεται η εξέλιξη του αγώνα, αλλά κάτι μου λέει πως είναι πιθανότερο να βάλει αυτογκόλ, παρά να σκοράρει. Θα δούμε. Ο αγώνας συνεχίζεται - αμφίρροπος.
