Αντίο «Ράστα», αντίο Βασίλη…

vassilis sarantopoulos 1

Όπως γράφει κι ο κολλητός του από την πρώτη Γυμνασίου, Κώστας Σωρότος ήταν μια γενιά που δεν της «έπρεπε να γεράσει».

Ξεχωριστή φιγούρα ανάμεσα τους εκείνη του Βασίλη Σαραντόπουλου. Του δικού μας «Ράστα». Τον είδα τις προάλλες με το μηχανάκι του κάπου στην πλατεία Σερφιώτου.
Στον Πειραιά, στα μέρη μας.

Γελαστός, όπως πάντα, ψηλός, όπως πάντα, με την κοτσίδα του , όπως πάντα, με το μικρό κι αστείο για το μπόι του μηχανάκι του. Όπως σχεδόν πάντα.
«Επ, Νότη» , «Επ, Βασίλη»! Η τελευταία κουβέντα μιας παρέας σχεδόν μισού αιώνα.

Ήταν «παρέα» κι όχι ακριβώς «φίλος» -αν έχουν σημασία αυτές οι διαφορές. Κι ήταν παρέα γιατί ήταν τέσσερα χρόνια πιο μεγάλος. Κάτι που για το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς, της δεκαετίας των αρχών του ’70, έλεγε πολλά.
Πιο πολλά δε έλεγε, αυτή η διαφορά (το ’58 γεννήθηκε ο Βασίλης, το ’62 εγώ) ,στο «Ελλάς». Στο καφενείο που μεγαλώσαμε εκεί στην Σκουζέ, χαμηλά στο Πασαλιμάνι.

vassilis sarantopoulos 2

Εδώ που ο Βασίλης (αριστερά στην φωτογραφία ) παίζει τάβλι με τον Σοφιάδη και τους επιβλέπει ο Σανταμούρης κι ο Μαυριδόγλου, ο «κούκλος». Είπαμε, η γενιά που δεν της έπρεπε να γεράσει. Κι εμείς οι μικροί που να μπαίναμε τότε στην φωτογραφία…

Από τότε πέρασαν χρόνια και πολλά μπάρκα. Το τσούρμο αραίωνε. Χάσαμε πολλούς στις φουρτούνες της πόλης μας. Κλάψαμε. Τσακωθήκαμε. Χαθήκαμε. Φιλιώσαμε και ξανασυνατηθήκαμε. Κι όταν ξαναβρισκόμασταν αγκαλιαζόμασταν – κάποτε.

Πάντα, όμως, νοιαζόμασταν. Όπως τώρα που ο Βασίλης φεύγοντας μας έκανε να μιλάμε ο ένας στον άλλο και να κλαίμε στα τηλέφωνα.
Αντίο, ρε «Ράστα». Ειλικρινά, θα λείψεις στους εναπομείναντες. Θα μας λείψεις .

Νότης Ανανιάδης.

eep logo