Λένε ότι η Ιστορία διδάσκει. Η συγκεκριμένη φωτογραφία πάντως, είναι ιστορική, διδακτική, αλλά επιπλέον υπενθυμίζει βασικά στοιχεία για την ιστορική συγκρότηση του Πειραιά που κάποιοι έχουν ξεχάσει και κάποιοι άλλοι θέλουν ν α ξεχνούν.
Η φωτογραφία λοιπόν είναι του1922 και απεικονίζει τα θεωρεία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, τα οποία έχουν μετατραπεί σε πρόχειρα καταλύματα για τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής.
Λεπτομέρεια: δε μιλάμε για τους «ανταλλάξιμους» πληθυσμούς, αυτούς που ήλθαν από την Μικρά Ασία τα επόμενα χρόνια, μετά την διακρατική συμφωνία Ελλάδας – Τουρκίας, μιλάμε για τους πρόσφυγες του ’22. Εκείνους που ξεριζώθηκαν, φεύγοντας όπως-όπως, για να ξεφύγουν από τη φωτιά του πολέμου και τη σφαγή. Ακριβώς δηλαδή όπως ξέφυγαν από τη φωτιά του πολέμου λίγο παρακάτω στη Συρία και τη Μέση Ανατολή οι άνθρωποι εκείνοι, που έφτασαν στις ίδιες ακτές, τα Μικρασιατικά παράλια, διέσχισαν με τους ίδιους κινδύνους την ίδια θάλασσα, το Αιγαίο και βρίσκουν τώρα ένα πρώτο λιμάνι, τι ίδιο λιμάνι, τον Πειραιά.
Στον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη μιας ήδη καταταλαιπωρημένης κοινωνίας έγκειται να αποδειχθεί αν αυτό το βαυκαλιζόμενο ως μεγαλύτερο (δυτικό) λιμάνι της νοτιανατολικής Μεσογείου αποδειχθεί για τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους ασφαλές ή όχι.
