Η είδηση έρχεται από την «αιώνια πόλη»: Η Ρώμη αποσύρεται από τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών του 2024, υπό το βάρος ελεγχόμενης χρεωκοπίας, όπως υποστηρίζει η νεοεκλεγείσα δήμαρχος που στηρίχτηκε από το «κίνημα 5 αστέρων» του κλόουν Μπεπε Γκρίλο. Σε κάθε περίπτωση, για τα του οίκου τους , αρμόδιοι είναι οι ίδιοι οι Ρωμαίοι.
Πριν δώδεκα χρόνια η Ελλάδα, στην καλύτερή της ίσως στιγμή, διοργάνωσε με εξαιρετική επιτυχία τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Και παρά το γεγονός ότι υπήρχε μια ισχυρή μειοψηφία που εξ αρχής αντιμετώπισε με καχυποψία και επιχειρήματα αρνητικά το εγχείρημα, όταν έφτασε η ώρα των Αγώνων, σχεδόν όλη η κοινωνία στήριξε τη διοργάνωση. Το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε 9.1 δισεκατομμύρια ευρώ για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Ποσό εξωφρενικό για τα σημερινά δεδομένα, που ζητιανεύουμε από τους εταίρους 2 δις για να βγάλουμε δυο μήνες, αλλά εύκολα αντιμετωπίσιμο για μια χώρα με 250 δις ΑΕΠ, την ισχυρή Ελλάδα της εποχής.
Σήμερα βλέπουμε βέβαια, τα Ολυμπιακά ακίνητα να ρημάζουν. Απότοκος της τεμπελιάς των διαδόχων της εποχής Σημίτη. Προσωπικά μαυρίζει η ψυχή μου κάθε φορά που περνάω από την Παραλιακή και βλέπω να ρημάζει το εκπληκτικό γηπεδάκι του Μπητς Βόλεϊ με την εξαιρετική του αρχιτεκτονική, την εκπληκτική του θέα στο Σαρωνικό, την εύκολη πρόσβαση και το απεριόριστο πάρκινγκ – και τσάμπα να το δίνανε σε κάποιον διοργανωτή πχ. Συναυλιών, η πόλη και οι πολίτες θα κέρδιζαν από τη λειτουργία του. Λίγο παρακάτω προς τα ανατολικά, βρίσκεται το Ελληνικό. Η κύρωση και από τη Βουλή πλέον της σύμβασης ανοίγει το δρόμο για την υλοποίηση της επένδυσης – την οποία αντιστρατευόταν ως αντιπολίτευση και ευτυχώς υπέγραψε ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Επένδυση; Για να έχουμε μια εικόνα, μια τάξη μεγέθους,να σημειώσουμε απλώς ότι η επένδυση του Ελληνικού προϋπολογίζεται να φτάσει τα 8.1 δισεκατομμύρια ευρώ! Σχεδόν ένα 2004, δηλαδή..
Με το φτωχό μου το μυαλό σημειώνω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι φυσικά μια ψήφος εμπιστοσύνης ισχυρών επενδυτών στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Ποιος τρελλός θα επένδυε 8 – 8.5 δις σε μια χώρα που θα παρέμενε καθημαγμένη; Είναι προφανές ότι οι συγκεκριμένες επενδυτικές αγορές βλέπουν ανάκαμψη και επιστροφή σε επίπεδα που θα επιτρέψουν στους έλληνες πολίτες (περισσότερο από τους τουρίστες που επίσης θα προσελκύσουν) να αγοράζουν εκεί πολυτελείς κατοικές, να διασκεδάζουν, να καταναλώνουν. Το δεύτερο είναι η σύγκριση που μοιραία θα προκύψει μεταξύ της ανικανότητας του ελληνικού δημοσίου να αξιοποιήσει την «Ολυμπιακή κληρονομιά» σε σχέση με την βεβαιότητα των επενδυτών του Ελληνικού ότι όχι μόνο θα πιάσει τόπο, αλλά θα υπεραποδώσει η επένδυσή τους.
Προσπερνώντας τις «αριστερές ιδεοληψίες» που θέλαν το Ελληνικό να γίνεται ένα αχανές πάρκο με ψηλά δέντρα (μεγαλύτερο από το Central Park της Νέας Υόρκης), που πιθανότατα θα μετατρέπονταν σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, τα δύο παραπάνω σημεία συνθέτουν μια αλήθεια που καιρός είναι να καταλάβει το πολιτικό σύστημα στη χώρα. Όταν το δημόσιο αναλαμβάνει ένα μεγάλο πρότζεκτ, ακόμη κι όταν το φέρει εις πέρας, όπως γίνεται πολλές φορές (απόλυτα λογικό αφού είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση με χιλιάδες εργαζόμενους σε όλη τη χώρα), το πληρώνει πολύ ακριβά και δεν κερδίζει την υπεραξία που μπορεί να προκύψει από αυτό το πρότζεκτ.
Και όταν το δημόσιο απλώς «στρώνει το δρόμο» και βοηθά τις επενδύσεις (όπως τώρα στην περίπτωση του Ελληνικού), τότε οι ιδιώτες επενδυτές κερδίζουν μεν, έχοντας προηγουμένως στηρίξει με τον τρόπο τους (υλοποιώντας την επένδυση) το πολιτικό σύστημα, η δε κοινωνία μπορεί να περιμένει κάποια συμμετοχή στην υπεραξία που προκύπτει.
Στο κάτω- κάτω της γραφής, το πρώτο μοντέλο έχει αποτύχει. Γιατί να μην δοκιμάσουμε συνειδητά το δεύτερο;
