Το ξέσπασμα του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη μετά τον αποκλεισμό του από τον τελικό των 96 κιλών στο Τόκυο οπωσδήποτε συγκλόνισε. Δεν ήταν μάλιστα λίγοι εκείνοι που βρήκαν ευκαιρία να «πολιτικολογήσουν» με αυτή την αφορμή. Δεν είναι, άλλωστε, πρώτη φορά. Ο αθλητικός ή «ολυμπιακός διχασμός» είναι ένα αγαπημένο άθλημα σε αυτούς τους Αγώνες. Νωρίτερα ήταν η Σάκκαρη που την δείχνει η ΕΡΤ επειδή είναι «γκόμενα» του γιου του πρωθυπουργού (ενώ δεν έδειξε τον Πετρούνια) , σύμφωνα με στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στον βόρβορο των social media η λάσπη πήρε και τον Τσιτσιπά. Τους «δεξιούς» αθλητές κι ας μην έχουν εκδηλώσει ποτέ τις πολιτικές τους προτιμήσεις. Τους ευνοημένους του «συστήματος» κι ας κάνουν διεθνή καριέρα, χωρίς καμιά βοήθεια από το κράτος.
Παρεμπιπτόντως ο παραλογισμός αυτού του διχασμού απογειώνεται όταν αντιλαμβάνεται κανείς πως αίφνης ο Γιάννης Αντετοκούμπο τοποθετείται στους «αριστερούς» αθλητές, διότι δεν τον είχε στηρίξει ως νέο αυτόν και την οικογένεια του το κράτος. Κι ας έλαβε ελληνική υπηκοότητα (έστω κατ’ εξαίρεση και καθυστερημένα) με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Οι παλιότεροι θυμούνται την περίπτωση του Ρόνι Σεικέλι που δεν έλαβε ποτέ υπηκοότητα επί πρωθυπουργίας του πανίσχυρου Ανδρέα Παπανδρέου για να κατά λήξει ο σπουδαίος εκείνος σέντερ να πάρει αμερικανική υπηκοότητα και να παίξει στο ΝΒΑ και στην εθνική ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ. Να ήταν δεξιός ο Λιβανέζος Ρόνι; Αστεία πράγματα.
Και οι αστειότητες συνεχίζονται. Ο χρυσός κωπηλάτης μας Ντούσκος δεν είχε την υποστήριξη που οι «ειδικοί» του διαδικτύου εκτιμούν ότι έπρεπε να είχε; Βάλτον αριστερά. Ο Ιακωβίδης είχε αφεθεί χωρίς φυσικοθεραπευτή; Αριστερά κι αυτός. Κι ας βγαίνει ο Πύρρος Δήμας που γενναία μεν, ως γραμματέας της Ομοσπονδίας αναλαμβάνει την ευθύνη – στον βαθμό που του αναλογεί, όπως είπε. Ο Πύρρος που ακριβώς πριν τέσσερα χρόνια κατήγγειλε ότι ειδικά η Ομοσπονδία της Άρσης Βαρών είδε τον προϋπολογισμό της να περικόπτεται κατά 55% μέσα σε μια μέρα (!), από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ. Κίνηση που ο ίδιος απέδωσε σε πολιτική εκδικητικότητα απέναντι στο πρόσωπο του, καθώς ανήκει σε άλλο πολιτικό χώρο – το 2012 -15 ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
Προς το παρόν έχουμε κερδίσει ένα μετάλλιο και διεκδικούμε κανένα – δύο ακόμη. Μάλλον πενιχρή συγκομιδή, καθώς μπορούσαμε βάσιμα να ελπίζουμε σε έξι – επτά μετάλλια.
Μπορούμε όμως να είμαστε υπερήφανοι. Στο νέο άθλημα του «ολυμπιακού διχασμού» δεν χάνουμε με τίποτε το χρυσό. Και μην πει κανείς ότι τέτοιο άθλημα δεν υπάρχει. Γιατί είναι άθλημα το σκέιτ – μπορντ;
Ν.Α.
