Λιβύη γιοκ!

libya flag

Ανάλυση του Νότη Ανανιάδη


Η επιλογή της κυβέρνησης να αναζητήσει ενεργό ρόλο στα διαδραματιζόμενα στη Λιβύη μέσω του Στρατάρχη Χαφτάρ είναι υψηλού ρίσκου, αλλά και επιβεβλημένη, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα.

Υψηλού ρίσκου, γιατί ο Στρατάρχης είναι καλεσμένος στη Σύνοδο του Βερολίνου, όπως ήταν νωρίτερα στη Συνάντηση της Μόσχας, αλλά δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένος. Η κυβέρνηση Σάρατζ αναγνωρίζεται από την διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ ως η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Εμείς υποδεχθήκαμε τον Στρατάρχη στο πολιτικά υψηλότερο επίπεδο, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον δέχθηκε στο γραφείο του. Ότι αυτό δεν ήταν στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά στη Βουλή, αποτελεί τυπική λεπτομέρεια. Ο κίνδυνος να βρούμε μπροστά μας σε άλλες, πιο ζωτικές για τα συμφέροντα της χώρας, υποθέσεις, αντίστοιχες κινήσεις που εμείς απλώς θα τις καταγγέλλουμε, είναι υπαρκτός.

Από την άλλη, η κίνηση αυτή ήταν, όπως λένε οι σκακιστές, φορσέ. Υποχρεωτική δηλαδή. Επιβεβλημένη, καθώς δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, διαχρονικά, μετά την πτώση του Καντάφι και τη δολοφονία του το 2011, ήταν απούσες από ότι συνέβαινε λίγα μίλια νότια τη Κρήτης. Η δικαιολογία πως η προτεραιότητα των κυβερνήσεων Παπανδρέου, αργότερα Σαμαρά και τελικά Τσίπρα ήταν η οικονομική διάσωση της χώρας είναι υπαρκτή, αλλά όχι επαρκής. Και η απουσία της χώρας από τη «Διαδικασία του Βερολίνου» και τις δυο προηγούμενες σχετικές διασκέψεις, στο Άμπου Ντάμπι και το Παρίσι, απλώς απαράδεκτη, καθώς αυτή οδήγησε και στον αποκλεισμό μας από τα διάσκεψη του Βερολίνου.

Τώρα φαίνεται να ποντάρουμε τα ρέστα μας στο «χαρτί» του Χαφτάρ και στους αρκετούς Λίβυους στρατιωτικούς, που είναι ελληνόγλωσσοι, καθώς, με διακρατική συμφωνία που ισχύει ήδη από τον καιρό της Χούντας (!), Λίβυοι αξιωματικοί σπουδάζουν στις παραγωγικές σπουδές των ενόπλων δυνάμεων.
Ας ελπίσουμε ότι το χαρτί αυτό θα μας βγει..

 

eep logo