Σχόλιο του Νότη Ανανιάδη
Πέντε χρόνια απόσταση είναι τίποτα στον ιστορικό χρόνο. Έτσι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ πριν πέντε χρόνια δεν μπορεί να αποτιμηθεί με ψυχραιμία – αυτό θα το κάνει ο ιστορικός του μέλλοντος – αλλά και δεν μπορεί να ξεχαστεί ή να ξεπεραστεί πίσω από την περίφημη λέξη που είχε βρει κάποια στιγμή και πει ενώπιον του Κοινοβουλίου για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ο πρώην πρωθυπουργός: Αυτ-απάτες!
Που βρισκόταν η χώρα το 2014, λίγο πριν την τότε Προεδρική εκλογή; Μια ανάσα από την έξοδο από τα μνημόνια, με τον τότε υπουργό Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη να παζαρεύει με τους θεσμούς (Τρόικα τη λέγαμε τότε) ένα τελευταίο (;) πακέτο μέτρων λιτότητας ύψους 800 εκατομμυρίων έως 1.5 δις. Ήταν το περίφημο μαιλ Χαρδούβελη, που εργαλειοποιήθηκε από την τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, για να «αποδειχθεί» ότι δήθεν δεν θα βγαίναμε από τα μνημόνια. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζε γιατί το 2018 καταφέραμε να επιστρέψουμε στα επίπεδα του 2014. Είχε μεσολαβήσει μια τρελή διαπραγμάτευση, ένα διχαστικό και άχρηστο δημοψήφισμα, μια ανεπανάληπτη κωλοτούμπα κι ένας λογαριασμός κάποιων δεκάδων δισεκατομμυρίων.
Όλα αυτά καλό είναι να τα θυμάται κανείς… Όχι για να αισθάνεται δικαιωμένος επί ερειπίων. Αλλά γιατί, μια εύθραυστη ακόμη οικονομία, πολύ εύκολα μπορεί να επιστρέψει σε έναν φαύλο κύκλο και μια κουρασμένη κοινωνία μπορεί να υποκύψει για άλλη μια φορά στις σειρήνες του λαϊκισμού.
(φωτο: Salvador Dali, Melting Clock at Moment of First Explosion)
