Ανάλυση του Νότη Ανανιάδη
Ο ιστορικός του μέλλοντος κάποια στιγμή θα καταγράψει πως στα πρώτα χρόνια της κρίσης, με διάχυτο τον φόβο και την ανασφάλεια, ο Αλέξης Τσίπρας καβάλησε το «κύμα των αγανακτισμένων και των πλατειών» και κατάφερε να εκτοξεύσει - μέσα σε τρία χρόνια από 2009 στο 2012 - τα ποσοστά του κόμματός του από το ισχνό 3-4% στο 27%, φέροντάς το στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην επόμενη τριετία, υιοθετώντας μια λαϊκίστικη πολιτική, υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες, καταρτίζοντας ανεφάρμοστα «Προγράμματα Θεσσαλονίκης», χρησιμοποιώντας μια διχαστική ρητορική με τα «ή εμείς ή αυτοί» και στηριζόμενος στις περίφημες πια «αυταπάτες» του, κατάφερε να ανέλθει στην κυβέρνηση. Κερδίζοντας δυο εκλογές και ενδιαμέσως ένα αχρείαστο δημοψήφισμα.
Όλα αυτά είναι Ιστορία. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ η κρίση τροφοδότησε όλα τα παραπάνω, από την ώρα που φάνηκε να επιστρέφουμε, έστω και με δειλά και ασταθή βήματα σε μια κανονικότητα, το «αστέρι» του Τσίπρα άρχισε να χάνει τη λάμψη του. Και όσο το πολιτικό κλίμα, που βοήθησε την ανάρρησή του στην εξουσία, αλλάζει και ομαλοποιείται, φαίνεται πλέον ότι περνάμε στον αστερισμό Μητσοτάκη. Δεν είναι μόνο όλες οι δημοσκοπήσεις που επιβεβαιώνουν το προβάδισμα του κυβερνώντος κόμματος και προσωπικά του πρωθυπουργού.
Είναι και το γεγονός ότι, όπως προκύπτει και από την τελευταία έρευνα (Opinion Poll), η ικανοποίηση από την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό και ειδικότερα από τους κυβερνητικούς χειρισμούς σε σχέση με τις καταλήψεις και την αντιμετώπιση παραβατικών συμπεριφορών στα Πανεπιστήμια, τα Εξάρχεια και αλλού, είναι συντριπτικά πλειοψηφική στον μέσο όρο και παραμένει πολύ ισχυρή μεταξύ των ψηφοφόρων των άλλων κομμάτων. Ακόμη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, σε ποσοστό 51,1%, κάτι παραπάνω από ένα στους δύο δηλαδή, επιδοκιμάζουν την πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στους «μπαχαλάκηδες». Ενώ σχεδόν ένας στους τρεις ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ επιδοκιμάζει το έργο της κυβέρνησης και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Επειδή δεν άλλαξε το σώμα των ψηφοφόρων (αντίθετα οι νέοι που μπήκαν στους εκλογικούς καταλόγους μάλλον φιλικότεροι προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι) συνάγει κανείς ότι άλλαξαν οι προτεραιότητές τους. Ο τρόπος που σκέφτονται, αυτά που θέλουν και ζητούν από μια κυβέρνηση. Φαίνεται και από τη στάση που κρατούν και στο μόνο πεδίο που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν επικροτείται για την πολιτική της. Το μεταναστευτικό. Οι πολίτες την επικρίνουν, όχι για την αθλιότητα της Μόρια, αλλά γιατί υπάρχει Μόρια. Όχι γιατί δεν διασφαλίζει τα δικαιώματα όλων αυτών των δυστυχισμένων, αλλά γιατί δεν στέλνει περισσότερους πίσω και δεν αντιμετωπίζει ικανότερα τις προσφυγικές ροές.
Είναι σαν στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές να μην έγινε μόνο μια πολιτική αλλαγή, αλλά κυρίως ιδεολογική. Από τον αστερισμό του διχαστικού λόγου και των λαϊκίστικων ανέφικτων εξαγγελιών στον αστερισμό του ρεαλισμού και των ευρύτερων συναινέσεων. Κάπως έτσι, υποχρεώθηκε σε δυο «θεσμικές κωλοτούμπες» μέσα σε δυο μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι έφτασε να παρακολουθεί αμήχανα και να υποστηρίζει τελικά τις σημαντικές συναινετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, στην απόδοση δικαιώματος ψήφου στους έλληνες του εξωτερικού και την πρόταση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Και κάπως έτσι, εμπεδώνεται η αίσθηση ότι ο Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος. Και θα είναι, όσο ο ίδιος δεν επαναλάβει κάποια «αυτογκόλ», όπως αυτό που σημείωσε με τους χειρισμούς του στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
