Σχόλιο του Νότη Ανανιάδη
Η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού /προσφυγικού από τον Ερντογάν έχει σαφέστατες επιπτώσεις και στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Καλώς ή κακώς, ο φόβος μιας «εισβολής» (ή έστω κατά Τσίπρα «μαζικής εισροής») συσπείρωσε την ελληνική κοινωνία σε συντριπτικό βαθμό γύρω από την κυβέρνηση, μετατοπίζοντάς την σε σαφέστατα πιο συντηρητικές θέσεις. Ως εκ τούτου, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο.
Η ρητορική ενός αριστερού-ριζοσπαστικού κόμματος θα έπρεπε να ήταν υπέρ των δικαιωμάτων και της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Μια ρητορική που όμως θα αποξένωνε απολύτως τον ΣΥΡΙΖΑ από την ελληνική κοινωνία. Από την άλλη, η υιοθέτηση μιας πιο σκληρής ρητορικής δεν οδηγεί πουθενά. Είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να ζητεί να μπορούν να απελαθούν πρόσφυγες, αφού μετακινηθούν προς την ενδοχώρα, ώστε να ανακουφιστούν τα νησιά. Η πολιτική αυτή είναι σωστή. Και δίκαιη έναντι των νησιωτών. Αλλά πλέον δεν πείθει όταν περιγράφεται από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση του το 2016 συμφώνησε πως επαναπροωθήσεις μπορούν να γίνουν μόνο από τα νησιά. Δεν πείθει κυρίως γιατί μια «σκληρή» ατζέντα μπορεί πολύ καλύτερα να εκφράσει και να την υποστηρίξει μια κλασσική «δεξιά» κυβέρνηση. Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην παράξενη θέση να κατηγορεί την κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι είναι όμηρος της «πολιτικής Σαμαρά», όταν υλοποιώντας αυτήν ακριβώς την πολιτική ατζέντα η κυβέρνηση απολαμβάνει της ευρύτατης αποδοχής της κοινής γνώμης. Προς το παρόν, τουλάχιστον…
