Πεισιθάνατοι…

aisiodoxia sunset

Σχόλιο του Νότη Ανανιάδη


Μια προσωπική εμπειρία. Λέω στο καφενείο τις προάλλες (δηλαδή γράφω στην σελίδα μου στο facebook, στο ψηφιακό καφενείο) κάτι θετικό κι αισιόδοξο για την ημέρα εκείνη, δεύτερη την τελευταία εβδομάδα, που δεν καταγράφηκε κανένας θάνατος!
Κι από κάτω, την επόμενη μέρα τσουπ το μίζερο σχόλιο: «Τρεις ακόμη πέθαναν, σεβασμός…».

Υπάρχουν δύο τρόποι αντίδρασης. Ο πρώτος είναι η αδιαφορία. Ο δεύτερος είναι η ενόχληση. Καθώς όμως αυτή η τοξικότητα επανέρχεται όλο και πιο έντονα στην δημόσια σφαίρα, επιλέγω να ενοχληθώ.

Να ενοχληθώ από εκείνους που ήδη ενοχλούνται από το γεγονός ότι η Ελλάδα καταγράφεται πλέον μεταξύ των θετικών παραδειγμάτων παγκοσμίως στην αντιμετώπιση της Πανδημίας. Να ενοχληθώ από τους μίζερους που λένε: ε, δεν κάνατε και τίποτε φοβερό κι η Αλβανία καλύτερα τα πάει – κάτι που παρεμπιπτόντως δεν ισχύει. Να ενοχληθώ από εκείνους που αντί να χαρούν, έστω για λίγο, επιλέγουν να βρουν λόγο για να καταστροφολογήσουν. Να ενοχληθώ από εκείνους που αντί για το φως επιλέγουν το σκοτάδι.

Δεν με νοιάζει τι ψήφισαν ή τι θα ψηφίσουν. Όταν μιλάμε για την ζωή ή τον θάνατο οι κομματικές επιλογές περισσεύουν. Ούτε ποια μουσική προτιμούν με ενδιαφέρει. Ούτε ποια είναι η αγαπημένη τους ομάδα ή ο συγγραφέας που διαβάζουν.

Δεν με νοιάζουν αυτοί οι άνθρωποι γενικώς – κι ας τους αφιερώνω σχεδόν 250 λέξεις. Γιατί αν περιμένεις τον θάνατο να δικαιώσει τις πολιτικές σου απόψεις, συμβαίνουν μετά βεβαιότητας δυο πράγματα. Είσαι πεισιθάνατος κι οπωσδήποτε δεν έχεις πολιτική άποψη. Ή μάλλον έχεις κάνει πλέον πολιτική ευθανασία στις απόψεις σου.

eep logo