Του Λεωνίδα Κουτρουμάνου
Η εποχή της στρατιωτικής και πολιτικής παντοδυναμίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έχει παρέλθει εδώ και 1000 χρόνια περίπου. Η Ελλάδα που τελικά οριοθετήθηκε το 1922 είναι μια Χώρα σχετικά μικρή σε πληθυσμό και έκταση σε σχέση με το ένδοξο ιστορικό της παρελθόν. Διέθετε όμως (η στήλη θέλει να πιστεύει ότι ακόμα το διαθέτει) ένα κολοσσιαίο πλεονέκτημα απέναντι στους παγίως κακόβουλους γείτονες της. Την ικανότητα να επιβάλλει τους οικονομικούς της όρους στο διαχρονικά σκληρό γεωπολιτικό παιχνίδι της Βαλκανικής.
Κάπως έτσι οι Έλληνες της Ιωνίας αλλά και του Μωριά είχαν τον κυρίαρχο ρόλο στο εμπόριο και στην οικονομία, εντός ενός Καθεστώτος που το μαχαίρι ήταν η απάντηση σε κάθε αντίσταση ή επαναστατική διάθεση. Ασφαλώς και τελικά το 1821 χρειάστηκε μία παράτολμη στρατιωτική υπέρβαση από ανθρώπους που στάθηκαν ηρωικά απέναντι στις πιθανότητες. Αλλά για να φτάσουμε εκεί, είχαν προηγηθεί αιώνες προσπάθειας, ώστε το Ελληνικό στοιχείο να κάνει «κουμάντο στην οικονομία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ίδια ακριβώς συνταγή, μας έδωσε το πλεονέκτημα το 1919 και καταφέραμε να υλοποιήσουμε την Μεγάλη Ιδέα, άλλο αν στην συνέχεια συμπεριφερθήκαμε στρατιωτικά και πολιτικά αφρόνως, καθώς πάντοτε κάνουμε το ίδιο λάθος ιστορικά : βασιζόμαστε σε διαβεβαιώσεις για «έξωθεν» βοήθεια.
Θα κάνουνε λοιπόν την Αγιά Σοφιά τζαμί. Και εμείς αναλισκόμαστε σε κορώνες και ονειρευόμαστε ότι θα ξαναζωντανέψει ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς. Δεν είναι κακό να γνωρίζουμε και να τιμούμε την παράδοση και την ιστορική μας μνήμη, το αντίθετο. Αλλά η περίσταση επιβάλλει άλλου τύπου χειρισμό. Να εισβάλλουμε στρατιωτικά είναι αδύνατο και δεν είναι και στο DNA μας, δεν είμαστε επεκτατικός λαός. Να επιβάλλουμε διπλωματικά κυρώσεις κατά της Τουρκίας φαντάζει μάλλον δύσκολο αφού οι Διεθνείς Οργανισμοί σφυρίζουν αδιάφορα. Να εκδιώξουμε τις Τουρκικές διπλωματικές αποστολές δεν θα παράξει μάλλον κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Αφού λοιπόν η UNESCO και η Διεθνής Κοινότητα δείχνει επιλεκτική ευαισθησία, ολοφυρόμενη για την Παναγία των Παρισίων και στον αντίποδα αδιαφορούσα για ένα ισάξιο Μνημείο Πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως η Αγιά Σοφιά, από την πλευρά μας πρέπει να αξιοποιήσουμε το πλεονέκτημα να υποσκάπτουμε τον άκρατο επεκτατισμό της γείτονος, στερώντας της το οικονομικό πλεονέκτημα. Το Αιγαίο πάντοτε μας άνηκε από άποψη εμπορική και ναυτιλιακή. Και για να συνεχίσει να μας ανήκει θα πρέπει να ελιχθούμε και πολιτικά (οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο) και εμπορικά. Αποτελεσματικά, αποφασιστικά και κυρίως με υπομονή.
Η μελέτη της Ιστορίας μας δίνει πολύτιμες και κυρίως ψύχραιμες προσλαμβάνουσες. Το Κέντρο του Χριστιανισμού λειτουργούσε σαν Τζαμί για 4 αιώνες, εωσότου ο Κεμάλ, για τους δικούς του λόγους το μετατρέψει το 1934 σε Μουσείο. Την Τουρκική προκλητικότητα δεν την αντιμετωπίζεις με τα όπλα, τούτα ασφαλώς χρησιμεύουν για να αμύνεσαι εναντίον της. Την συρρικνώνεις όμως με τον τακτικό και αποφασιστικό πολιτικό ελιγμό και την δύναμη που διαθέτουμε (;) σαν λαός να επικυριαρχούμε οικονομικά και στις δύο πλευρές του Αρχιπελάγους.
