Του Νότη Ανανιάδη
Η αιφνιδιαστική απόφαση της κυβέρνησης να επισπεύσει τις διαδικασίες για την εκλογή (ή μη) του Προέδρου της Δημοκρατίας «θεμελιώνεται» σε μια άσκηση απλής (πολιτικής) λογικής. Και στις δύο εκδοχές, είτε εκλεγεί Πρόεδρος, είτε όχι, αμφισβητείται η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση που 180 βουλευτές ψηφίσουν το πρόσωπο που θα υποδειχθεί για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα είναι προφανές ότι η στρατηγική της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταρρέει. H κυβέρνηση θα έχει μπροστά της άφθονο πολιτικό χρόνο για διαχειριστεί ένα βουνό προβλήματα. Στην άλλη περίπτωση, εάν δεν εκλεγεί Πρόεδρος, τα προβλήματα περνούν αμέσως στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, που θα κληθεί να σχηματίσει ως πρώτο κόμμα κυβέρνηση και να τα αντιμετωπίσει. Από μόνη της η επιλογή της κυβέρνησης να επισπεύσει την προεδρική εκλογή και τις συνδεόμενες με αυτήν πολιτικές εξελίξεις δείχνει εμμέσως τον βαθμό δυσκολίας που έχουν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Τι θα κάνει μια κυβέρνηση (με κορμό τον) ΣΥΡΙΖΑ; Θα βαδίσει τον δρόμο της διαπραγμάτευσης υποχρεούμενη να λάβει επώδυνα μέτρα που τώρα καταγγέλλει; Θα επικαλεστεί τη νωπή λαϊκή εντολή (που μάλλον θα έχει λάβει) για να εμφανιστεί «σκληρή» απέναντι στους δανειστές αναλαμβάνοντας το κόστος να μείνουν από ρευστό τα δημόσια ταμεία κατά την άνοιξη; Θα επαναληφθεί η ιστορία της Κύπρου που αφέθηκε να καταρρεύσει αν και χρωστούσε ελάχιστα δισ;
Σε κάθε περίπτωση μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μόνο πανίσχυρη δεν θα είναι, δεδομένων και των εσωτερικών διαφωνιών του σε θεμελιώδη ζητήματα και κυρίως στη διαχείριση του χρέους. Το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» αρχίζει έτσι να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Υπό το πρίσμα αυτό η κίνηση της κυβέρνησης έχει μεγάλο ρίσκο, αλλά και σοβαρή δόση λογικής.
