Μια μέρα γιορτής, μια στενάχωρη μέρα...

Ίσως γιατί η ορκωμοσία δεν έγινε το πρωί της Πρωτοχρονιάς, όπως γινόταν στο παρελθόν και οπότε οι περισσότεροι ήταν αγουροξυπνημένοι από το ρεβεγιόν της προηγούμενης, ενώ πολλοί απουσίαζαν. Κυρίως όμως γιατί για πρώτη φορά η ορκωμοσία έγινε στο εξαιρετικό Δημοτικό Θέατρο, που από μόνο του λάμπρυνε την όλη διαδικασία.

Αυτή τη μέρα γιορτής για την πόλη σκίασε ο υπερβάλλων ζήλος των δεσμοφυλάκων-αστυνομικών συνοδών του προφυλακισμένου βουλευτή και πλέον και δημοτικού συμβούλου της Χρυσής Αυγής Γ.Κούζηλου. Δεν έχω κανένα λόγο να γράψω λόγια συμπάθειας για ένα Χρυσαυγίτη. Εκλέχθηκε όμως, με ψήφους πολιτών του Πειραιά, πριν δυο χρόνια βουλευτής και πριν τρεις μήνες δημοτικός σύμβουλος Πειραιά. Κι όσο δεν υπάρχει νόμος ή συνταγματική πρόνοια που θα απαγορεύει τους αρνητές της δημοκρατίας να συμμετέχουν στις δημοκρατικές διαδικασίες, πρέπει να απολαμβάνει των προνομίων που απολαμβάνει κάθε άλλος αιρετός.
Ακούω τον αντίλογο: Είναι προφυλακισμένος, κατηγορούμενος για συμμετοχή και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Σωστό. Θα κριθεί τελικά από τη δικαιοσύνη. Όμως το να τον συνοδεύουν δύο δεσμοφύλακες-αστυνομικοί στη σκηνή όπου ανέβηκε για να ορκιστεί κι ακόμη-ακόμη στο γραφείο, πάνω στη σκηνή όπου όπως όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι υπέγραψε το Πρωτόκολλο ορκωμοσίας του καταντά αποκρουστική υπερβολή. Τι φοβήθηκαν δηλαδή, ότι θα δραπέτευε μέσα από το Δημοτικό Θέατρο; Αν δεν ήθελαν να τον ηρωοποιήσουν και να τον κάνουν συμπαθή – γιατί αυτό έγινε τελικά – η υπερβολή αυτή των αρχών μπορεί να θεωρηθεί η μεγαλύτερη ηλιθιότητα στο κεφάλαιο Χρυσή Αυγή που ακόμη γράφεται…