του Αντώνη Πανούτσου
Στην Αγγλία παλιά λέγανε ότι ο αστυνομικός μπορεί να προειδοποιήσει μόνο μία φορά. Εάν η προειδοποίησή του δεν ληφθεί υπ’ όψιν ο αστυφύλακας επεμβαίνει —ή παραιτείται. Το πρόβλημα με την οπαδική βία είναι ότι οι κυβερνήσεις για δεκαετίες έχουν δώσει τόσες προειδοποιήσεις που κανένας δεν τις παίρνει σοβαρά, με πρώτους όλων τους χούλιγκαν. Κάποια μέτρα που μοιάζει να επαναλαμβάνονται χωρίς χρόνο και νόημα.
Πρώτον δεν υπάρχει κανένα φοβερό και τρομερό μέτρο που τώρα που το σκεφτήκαμε και θα πατάξει τον χουλιγκανισμό. Τα μέτρα είναι τα γνωστά που εξαγγέλλονται εδώ και κάποιες δεκαετίες. Κλείσιμο των λεσχών των οργανωμένων. Ανάληψη του ελέγχου της τάξης στα γήπεδα από σεκιουριτάδες των ομάδων, αν μέχρι τότε την είχε η αστυνομία ή από την αστυνομία αν μέχρι τότε την έκαναν οι σεκιουριτάδες και έλεγχοι στις εξέδρες από κάμερες, κάτι που ξεκίνησε να γίνεται στην δεκαετία του ’90 στο ΟΑΚΑ και στο πρώτο ματς που υπήρξε πλάκωμα στις εξέδρες των επισήμων –ω του θαύματος– σταμάτησαν να λειτουργούν. Επειδή όμως η χειρότερη προσέγγιση στο θέμα του χουλιγκανισμού, είναι το «ποτέ δεν πρόκειται να γίνει τίποτα» κάποια πράγματα που καλό είναι να ξεκαθαρίσουν.
Το γήπεδο είναι ένας χώρος που ισχύει η θεωρία των σπασμένων παραθύρων. Στην οποία αν σε μια γειτονιά υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο οίκημα που κάποιος έσπασε ένα παράθυρο και αφέθηκε χωρίς να αντικατασταθεί είναι σίγουρο ότι σε λίγο καιρό άλλοι θα σπάσουν και τα υπόλοιπα. Από την στιγμή που κάποιος ανάψει ένα λέιζερ για να το στείλει στα μάτια του αντίπαλου τερματοφύλακα και μείνει ατιμώρητος κάποιος άλλος θα ζηλέψει τη μαγκιά και θα έρθει στο επόμενο ματς με το δικό του.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν για το θέμα. Αυτό που έκαναν άλλες χώρες. Στον αγωνιστικό χώρο να γυρίζει ένας αστυνομικός με κάμερα που να καταγράφει τι γίνεται στην κερκίδα και αφού εντοπίσουν εκείνον με το λέιζερ ένας άλλος αστυνομικός να ανεβαίνει και να τον συλλαμβάνει οδηγώντας στον στο κρατητήριο εκτός γηπέδου. Εάν γίνει μία, δύο φορές, όπως είχε γίνει με έναν πατέρα με γιο που έμπαιναν με πυρσό στο γήπεδο πριν από 20 χρόνια και συνελήφθησαν, σύντομα το φαινόμενο να κουβαλάνε χουλιγκανικό υλικό από το σπίτι θα εκλείψει.
Δεύτερον, να γίνει σαφής μια διαφορά ανάμεσα στον χουλιγκανισμό των γηπέδων. Αλλο κάτι που έκανε κάποιος σε στιγμή παραφοράς, δηλαδή για παράδειγμα να πετάξει ένας οπαδός ένα πλαστικό μπουκάλι στον επόπτη και άλλο να έχει κουβαλήσει ένα πιστόλι φωτοβολίδων από το σπίτι. Το οποίο δεν θα περιμένει να δει την φάση στο VAR για να το χρησιμοποιήσει. Στην πρώτη φορά έχουμε πράξη εν βρασμώ ψυχής στην άλλη καραμπινάτη προμελέτη.
Τρίτον, οι δίκες πρέπει να γίνονται αμέσως και αν κάποιος βρεθεί ένοχος η ποινή να είναι μικρή αλλά μη εξαγοράσιμη. Το μόνιμο λάθος είναι οι δρακόντειες ποινές που κάνουν τον υπουργό να μοιάζει αδέκαστος αλλά το δικαστήριο δεν πρόκειται να τις δώσει αφού κανένας δικαστής δεν θέλει να καταστρέψει την ζωή ενός νέου ανθρώπου. Καλύτερα άμεσα μια εβδομάδα μέσα από τρία χρόνια με αναστολή μετά από πέντε χρόνια, με τα γεγονότα να έχουν γίνει αρχαία ιστορία.
Τέταρτον, ένα θέμα που ελάχιστα έχει εξεταστεί. Εδώ και καιρό η αστυνομία έχει βολευτεί με την χρήση χημικών. Τα χημικά είναι ασφαλή. Δεν έχουν πρόσωπο, ενώ ο αστυφύλακας που συλλαμβάνει κάποιον έχει πρόσωπο. Και στην εποχή των κινητών με κάμερα το πρόσωπο είναι βέβαιο ότι θα καταγραφεί. Μόνο που τα χημικά δεν έχουν σίγουρο στόχο. Και ενώ οι χούλιγκαν πηγαίνουν προετοιμασμένοι με τις μάσκες τους και τις βαζελίνες κάτω από τα μάτια οι άσχετοι που τους πιάνουν τα χημικά την πληρώνουν πιο άσχημα. Προσωπική λοιπόν παρέμβαση των αστυνομικών έστω και να πρόκειται να είναι εύκολο να καταλήξει σε κατηγορίες για αστυνομική βία.
Για να φτάσουμε λοιπόν στο τελευταίο. Στο Μαξίμου πιστεύουν ότι υπάρχει μια σιωπηλή πλειοψηφία που θα στηρίξει τα μέτρα κατά του χουλιγκανισμού. Ως εκ τούτου και η εμπλοκή του Κυριάκου Μητσοτάκη που αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη. Το πρόβλημα όμως με τη σιωπηλή πλειοψηφία είναι ότι παραμένει σιωπηλή. Μια κυβέρνηση πρέπει να πιστέψει ότι υπάρχει. Από τη δυναμική με την οποία θα εφαρμοστούν τα μέτρα θα φανεί πόσο η κυβέρνηση πιστεύει στην ύπαρξη της.
Πηγή: Protagon.gr
