Του Δημήτρη Καπράνου*
Θυμάμαι, παλιότερα, τέτοιες μέρες, η πόλη μας γέμιζε σημαίες.
Θα μου πεις, ήταν ακόμη νωπή η ανάμνηση από το έπος του 1940 και εκείνοι που τοποθετούσαν τη σημαία στον ιστό του μπαλκονιού τους, είχαν ζήσει τις μεγάλες στιγμές.
Μπορεί να είναι κι έτσι, αν και νομίζω ότι οι σημαίες στα μπαλκόνια στις εθνικές επετείους, άρχισαν να λιγοστεύουν τότε που "λίγδωσε το αντεράκι μας" καθώς λέει ο λαός (παλαιότερα χρησιμοποιούσα την φράση "ο σοφός λαός", αλλά τελευταία, την κατήργησα, βλέποντας το πως ψηφίζουμε στις εκλογές)..
Θυμάμαι ότι η σημαία έμενε επί τριήμερο στο μπαλκόνι στις επετείους του Οκτωβρίου και του Μαρτίου, αλλά και από το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου μέχρι και την Δευτέρα της Λαμπρής.
Τι συνέβη, άραγε και οι σημαίες σπανίζουν πλέον τις ημέρες κατά τις οποίες τιμούμε την εθνική μας υπερηφάνεια και τον ηρωισμό των προγόνων μας;
Μπορεί να φταίει το τροπάριο για την κατάργηση των παρελάσεων και η δυσφήμηση των ηρώων του '21 , μέσω επονειδίστων τηλεοπτικών εκπομπών.
Ίσως και η μαύρη προπαγάνδα για το ποιός είπε το "Όχι", λες και δεν ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς εκείνος που εξαπέστειλε τον Ιταλό πρεσβευτή εκείνο το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940.
Σαν να μη θέλουν το εθνικό φρόνημα, σαν να τους ενοχλεί κάθε αναφορά στην έννοια και την λέξη "Εθνικός"!
Ο Γιάννης Κακουλίδης ήταν φίλος μου. Ήταν αριστερός και πατριώτης. Έγραψε εξαίσια κείμενα, ένα εκ των οποίων είχε τίτλο "Τα λουστρίνια της παρέλασης". Στη μνήμη του, και στη μνήμη όλων των πατριωτών, δανείζομαι κάποιες αράδες."...Παραμονές της 28ης Οκτωβρίου, η νονά μου μού αγόρασε τα καθιερωμένα λουστρίνια για την παρέλαση." Φέτος που ψήλωσες, να δεις που θα σε πάρουν" μου είπε, κι ας ήξερε ότι, όσο ήταν στην εξορία ο πατέρας μου, εγώ θα συνέχιζα να είμαι αρκετά κοντός για παρέλαση. Άλλα χρόνια, άλλοι Θεοί. Άγνωστοι ο Κασαρέλ, ο Αρμάνι και ο Λιβάις. Κάτι ο Παπάγος, κάτι ο αίλουρος Καραπατής, κάτι το γράμμα από τον Αϊ Στράτη, γεμίζανε οι μέρες, κυλούσανε οι μήνες κι απανωτά ερχόντουσαν οι εθνικές εορτές κι οι αγορές των λουστρινιών για την παρέλαση, όπου δεν έλαβα μέρος ποτέ. Κι ήθελα τόσο να παρελάσω! Δεν διεκδίκησα τίποτε περισσότερο από το να είμαι ο ίδιος με τα παιδιά που δεν είχαν τον μπαμπά τους στη εξορία και που ήταν μαζί μου στην τάξη, στην αυλή, στα γενέθλια και τις αλάνες! Στεκόμουν στο πεζοδρόμιο με ένα χάρτινο σημαιάκι που το κούναγα καθώς παρήλαυνε η τάξη μου, λοξοκοιτώντας που και που τα λουστρίνια μου, που τα φορούσα για μια ακόμη φορά ως θεατής".
Την ήθελε την παρέλαση ο Γιάννης, γιατί "...πιστέψτε με, αυτές οι παρελάσεις, με την πιτσιρικαρία να προσπαθεί να συντονίσει τον βηματισμό της στον ρυθμό του "πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές", δεν αντικαθίστανται με τίποτε."!
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου, παιδιά!
