Του Νίκου Μπελαβίλα
Λίγες σκέψεις από την Ε1. Ως ένας ελάχιστος και εγώ ανάμεσα στους 100δες, εθελοντές της Παμπειραϊκής Πρωτοβουλίας και τους χιλιάδες της Μυτιλήνης, της Σάμου και της Χίου που πρώτοι σήκωσαν το τεράστιο βάρος, κάνοντας όλους μας περήφανους είναι αλήθεια- το βάρος αυτό που σήμερα μετατοπίζεται στο λιμάνι μας. Όταν πρωτοκατέβηκα στην Ε1 εκνευρίστηκα από την ανοργανωσιά. Μετά άρχισα να σκέπτομαι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γιατροί, μαίες, φαρμακοποιοί, φοιτητές, νέοι άνεργοι, ακτιβιστές παλαιών και νέων εποχών ήξεραν ως τώρα να οργανώνουν το γραφείο τους, το εργοτάξιο τους, τη δουλειά τους, το σπίτι τους, ή διαδηλώσεις πιθανόν και τίποτα από όλα αυτά. Ήξεραν και να διαθέτουν μόνο την καλή τους την καρδιά και την ανθρωπιά τους. Όμως ποτέ δεν οργάνωσαν μιά καμπάνια όπου σου σκαν μες στη νύχτα 1.000-2.000 άνθρωποι μιάς άλλης εντελώς άγνωστης κουλτούρας κι ανάμεσα τους έγκυες, μωρά, έφηβοι, κυνηγημένοι, φοβισμένοι. Που πρέπει να τους κοιμήσεις, να τους ταΐσεις, να τους ησυχάσεις και στη συνέχεια να τους ανακοινώσεις ότι δεν μπορούν να πάνε στην Ευρώπη που ονειρεύονταν και πρέπει να περιμένουν εδώ.
Από την άλλη πλευρά έχουμε μιά κρατική μηχανή μαθημένη (ως μηχανισμός-όχι ως πλειοψηφία των ανθρώπων της) σε οτιδήποτε άλλο, άθλιο, γραφειοκρατικό, απαξιωτικό, ζαμανφουτίστικο, ρατσιστικό και βίαιο, οτιδήποτε άλλο εκτός από το να περιθάλπει πρόσφυγες και μάλιστα μελαψούς, όχι χριστιανούς από την Ανατολή. Η οποία όμως πήρε εντολή να περιθάλψει πρόσφυγες!
Αυτοί οι δύο κόσμοι - ο κόσμος των εθελοντών και ο κόσμος του κράτους δεν μπορούσαν-ούτε μπορούν εύκολα να ανταμώσουν! Εκ θέσεως οι μεν αντιπροσωπεύουν ότι χειρότερο για τους δε. Θυμάστε ίσως πριν 2-3 μήνες τις προσπάθειες της ΕΛΑΣ στη Μυτιλήνη να "βάλει τάξη" συλλαμβάνοντας Ευρωπαίους εθελοντές των ΜΚΟ, τινάζοντας στον αέρα όλη την προσπάθεια που είχαν στήσει άνθρωποι, πρωτοβουλιακές δράσεις και τοπικοί θεσμοί;
Aφού δουλέψαμε στο λιμάνι σήμερα το πρωί, μαζί με τους τόσους που έτρεχαν, φύγαμε μια μικρή ομάδα για το Σχιστό για να δούμε τι γίνεται εκεί προσπαθώντας να στήσουμε από Δευτέρα μία δομή υποστήριξης για τα μικρά παιδιά.
Και εκεί τα έχασα. Ένα υποδειγματικό στρατόπεδο, πεντακάθαρο, σε τάξη με αρκετές εκατοντάδες πρόσφυγες, γιατρούς χάρη και σε ΜΚΟ, παιδική χαρά χάρη στον Δήμο Περάματος, παιχνίδια για τους μικρούς χάρη στον Δήμο Κορυδαλλού, τέντες χάρη στην Περιφέρεια, κοιτώνες, χώροι υγιεινής, τραπεζαρία. Μία διοίκηση σε άψογη σχέση με τους δήμους, τα υπουργεία, τις ΜΚΟ. Με απόλυτο σεβασμό στους φιλοξενούμενους πρόσφυγες, στα ήθη τους και στις συνήθειες τους. Μας έλεγε κάποιος από τα στελέχη του hotspot ότι τους επισκέφθηκαν ένα σωρό κανάλια. Ένας δημοσιογράφος τους τηλεφώνησε απολογητικά: "Συγγνώμη δεν θα το δείξουμε γιατί όλα είναι όπως πρέπει". Δεν βρήκαν ούτε πόνο, ούτε ανοργανωσιά, ούτε βία, ούτε βρωμιά για να προβάλλουν. Τους αφήσαμε το μεσημέρι καθώς ετοιμάζονταν να παραλάβουν άλλους 300-400 πρόσφυγες.
Σκέπτομαι ότι το να μπορέσουν να συνυπάρξουν αυτές οι δύο δομές - η κρατική και η εθελοντική θα είναι ένα θαύμα. Που όμως φαίνεται πως αρχίζει να συμβαίνει. Στον Πειραιά επελέγη η διακριτική στήριξη των μεν από τους δε και ανάποδα. Των αρμόδιων υπουργείων, της Περιφέρειας και των δήμων που έχουν εμπλακεί ενεργά από τη μία και των δεκάδων πρωτοβουλιών από την άλλη που δραστηριοποιούνται. Η Ε1 ως κέντρο της πειραϊκής πρωτοβουλίας επικοινωνεί συνεχώς με τις "αρχές" και οι "αρχές" μαζί της. Έρχονται κοντέινερς, τέντες, ανοίγουν χώροι, αποθήκες, εξασφαλίζονται δομές, βοηθούν νοσοκομεία, από Δευτέρα ελπίζουμε και σχολεία, συντονίζονται μετακινήσεις. Όμως ... οι εθελοντές στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν θέλουν το κράτος στα πόδια τους. Και αυτό ζητήσαμε όλοι και όλες να γίνει σεβαστό.
Μέσα από μια σατυρική παράσταση
