του Ζαχαρία Ζούπη
Και να που βρεθήκαμε και πάλι στο ίδιο επικίνδυνο σημείο. Στις συζητήσεις τίθενται και πάλι ο κίνδυνος ενός GREXIT, o κίνδυνος οικονομικής ασφυξίας και αδυναμίας πληρωμής των υποχρεώσεων της χώρας μέχρι τον Μάιο, Ιούνιο, η αίσθηση ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στα βράχια και τον κίνδυνο μιας ανοικτής χρεωκοπίας. Πρόκειται για κινδυνολογία; Μήπως αόρατες δυνάμεις πολεμούν αυτή την τόσο φιλολαική Κυβέρνηση που αύξησε κι άλλο τις εισφορές, μειώνει κι άλλο τις συντάξεις και μας επιβαρύνει και με άλλους άμεσους και έμμεσους φόρους, όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως; Αυτά προς το παρόν, με βάση όσα η κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε στον Προϋπολογισμό του 2017. Γιατί έπονται, όπως φαίνεται κι άλλα....
Ασφαλώς όχι. Αν κάποιος πολεμάει αυτή την Κυβέρνηση, είναι πριν απ΄όλα ο ίδιος ο εαυτός της, η έλλειψη στρατηγικής και συγκεκριμένης στόχευσης, η ασυναρτησία των επιλογών της. Άλλωστε ο ίδιος ο κ.Τσακαλώτος διαπίστωνε ότι αν δεν κλείσει η Β΄αξιολόγηση αρχές Δεκεμβρίου «την πατήσαμε». Πως όμως να κλείσει η αξιολόγηση, όταν δεν ξέρεις τι θες, όταν οι τύχες της χώρας αντιμετωπίζονται σαν παιχνίδι χαρτοπαιξίας, όταν παραβλέπεις την πραγματικότητα, όταν άλλα λες σήμερα και άλλα αύριο. Ο Α.Τσίπρας και η Κυβέρνηση αγνοεί(;) επικίνδυνα ότι η πραγματικότητα είναι σκληρή και ότι εκδικείται όποιον την παραβλέπει.
Η Κυβέρνηση δείχνει να μην έχει διδαχτεί τίποτα από την περιπέτεια και την ψευτοδιαπραγμάτευση του πρώτου επταμήνου του 2015 που μας κόστισε 90 δις ευρώ, capital controls και ένα αχρείαστο 3ο Μνημόνιο που ενάμισυ χρόνο τώρα πληρώνουμε. Συνεχίζει με μια από τα ίδια. Άρα πως να μην καταλήγει πάλι σε επικίνδυνους ατραπούς; Όταν περπατάς στον ίδιο δρόμο, καταλήγεις στο ίδιο σημείο. Περιμένει κανείς κάτι το διαφορετικό; Έτσι όλα είναι και πάλι στον αέρα. Όταν νομίζεις ότι θα συγκρουστούν βουβάλια για τα μάτια σου, το πιο πιθανό είναι να κινδυνεύεις να σε λιώσουν. Όταν μια παρακαλάς να συμμετέχει το Δ.Ν.Τ και μια θέλεις να το διώξεις, αν την μια σε πειράζει το Δ.Ν.Τ και την άλλη ο Σόιμπλε,το πιο πιθανό είναι να συννενοηθούν οι δύο και να βρεθείς μπροστά σε αδιέξοδα και τελεσίγραφα. Αν την μια μοιράζεις λεφτά και κοκορεύεσαι ότι είσαι φοβερά πατριώτης και δεν θα ρωτήσεις τον πάσα ένα από τους εταίρους για το τι θα κανεις στην χώρα και λίγο μετά στέλνεις κατάπτυστη, ευτελιστική επιστολή που περίπου λες «συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω», ποιος να σε πάρει στα σοβαρά. Όταν στο εσωτερικό εμφανίζεσαι μάγκας και έξω έχεις δεχτεί δισθεώρητα πλεονάσματα, κόφτες κ.λ.π, τι να πεις στο τέλος και ποιον να πείσεις; Όταν είσαι Κυβέρνηση, βαφτίζεις διαπραγμάτευση την χρονοτριβή και τα πίσω μπρος και την ίδια ώρα καταγγέλεις ότι η Αντιπολίτευση προετοιμάζει το 4ο Μνημόνιο(!), πως να μην αντιμετωπίζεσαι με μειδιάματα;
Αυτά τα παρανοϊκά πληρώνουμε τώρα. Αυτά τα στερούμενα λογικής τροφοδοτούν την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα, την ασφυξία στην Οικονομία και οι πολίτες, η κοινωνία το καταλαβαίνουν πια, μιας και το ίδιο κόλπο δεν μπορεί να πιάνει μια, δύο, τρεις φορές. Αυτά τα τουλάχιστον αντιφατικά μας οδηγούν και πάλι στα βράχια.
Δυστυχώς, βλέπουμε το ίδιο έργο. Ας ελπίσουμε ότι θα την βγάλουμε καθαρή ως χώρα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι και να κάνει πια, δεν νομίζω να την βγάλει...
Μέσα από μια σατυρική παράσταση
