Του Νότη Ανανιάδη
Από όποια οπτική γωνιά και αν το δει κανείς, από όποιο πολιτικό πρίσμα, μόνο να ανατριχιάσει μπορεί. Νέα παιδιά θα καρφώνουν γνωστούς κι αγνώστους φοροφυγάδες και «φοροφυγάδες» έναντι αμοιβής. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης διακωμώδησαν τη νέα «ιδέα» Βαρουφάκη (που ούτε νέα είναι, ούτε του Βαρουφάκη, αφού ουσιαστικά αποτελεί παραλλαγή ενός μηχανισμού που λειτουργεί στις ΗΠΑ), μένοντας στο ανεφάρμοστο του πράγματος.
Όμως ο πυρήνας της πρότασης είναι πολύ πιο επικίνδυνος. Ουσιαστικά ο υπουργός Οικονομικών θεσμοθετεί την μαζικοποίηση της ρουφιανιάς. Αποκαλύπτει ίσως και μια μετάλλαξη ενός κόμματος που πάντοτε – κάποιες φορές καθ’ υπερβολήν – υπερασπιζόταν τα ατομικά δικαιώματα απέναντι σε πολιτικές που θεωρητικά μπορούσαν να απειλήσουν τον προσωπικό χώρο και την ιδιωτικότητα. Ας θυμηθούμε τον σάλο που ξεσηκώθηκε όταν αποφασίστηκε η εγκατάσταση καμερών ασφαλείας. Οι νεολαίοι του τότε Συνασπισμού έσπαζαν τις κάμερες στα φανάρια σε κάθε ευκαιρία. Και τώρα το κόμμα τους στην κυβέρνηση εισηγείται να καλωδιώνουμε τα παιδιά μας και με δέλεαρ μια αμοιβή να καρφώνουν τον διπλανό. Η μετάλλαξη αυτή, η μετακίνηση σε ένα καθαρά σταλινικό μοντέλο για την κοινωνία, θα μπορούσε να είναι εσωτερικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν απειλούσε να δηλητηριάσει ως κυβερνητική επιλογή ολόκληρη την κοινωνία.
Ελπίζω ότι πρόκειται για άλλη μια ευφάνταστη ασάφεια κι όχι συνειδητή επιλογή που αποκαλύπτει το όραμα που έχει η κυβέρνηση για την κοινωνία. Δεν είναι μια απόφαση που την παίρνεις τώρα σε δύσκολες συνθήκες και την καταργείς σε ένα δύο χρόνια, σε βάθος τετραετίας. Είναι μια επιλογή που αν εφαρμοστεί εκπαιδεύει νέα παιδιά στην αδιαφορία και τον μη σεβασμό του προσωπικού χώρου. Το κράτος θα τα προσλαμβάνει να ρουφιανεύουν στον ελεύθερο χρόνο τους και όσο καλύτεροι ρουφιάνοι θα είναι τόσο καλύτερα θα αμείβονται. Για να μην αναφερθεί κανείς ότι εκτός από τα όρια του προσωπικού χώρου δύσκολα δεν θα καταρρεύσουν και τα όρια του νόμιμου από τον παράνομο χαφιεδισμό, της νομιμότητας από την παρανομία, από την στιγμή που οι εντολοδόχοι χαφιέδες θα είναι ερασιτέχνες. Και που θα φτάνουν τα όρια της ρουφιανιάς; Θα αμείβονται όταν καταγγέλλουν ξένους φοροφυγάδες μόνο; Ή και τους φίλους τους; Και τους συγγενείς, του ίδιους τους γονείς τους; Δεν θα υπάρχουν αμοιβές και γι’ αυτά τα καρφώματα; Μήπως εκτός από το χαρτζιλίκι για το ρουφιάνεμα υπάρξει και ηθικοπλαστική διάπλαση των παίδων για να αναδειχθούν οι ευεργετικές για την κοινωνία επιπτώσεις του χαφιεδισμού; Δεν θα είναι πιο αποτελεσματικό αν εκτός από την υλική ανταμοιβή αναδειχθεί και η ιδεολογική αξία του καρφώματος;
Μετά από την εμπέδωση στην κοινωνία ενός κλίματος ρουφιανιάς πάντως πολύ εύκολα πέραν από τους φοροφυγάδες θα μπορούν να καταγγέλλονται κι όσοι συνωμοτούν κατά του «καλού κράτους» , όσοι παρουσιάζουν ενδείξεις «αντικοινωνικής συμπεριφοράς».
Η υιοθέτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της ολοκληρωτικού τύπου αυτής της «ιδέας Βαρουφάκη» μόνο σε κοινωνικές τερατογενέσεις μπορεί να οδηγήσει. Αν οι φωνές της ανανεωτικής Αριστεράς (εφ’ όσον βρίσκονται κάπου κρυμμένες) στο κυβερνών κόμμα δεν αντιδράσουν και δεν υποχρεώσουν σε απόσυρση την θεσμοθέτηση της ρουφιανιάς θα έχουν απλώς προσυπογράψει τον θάνατο αυτής της Αριστεράς. Και παράλληλα θα έχουν συμφωνήσει με την ολοκληρωτική, οργουελικού χαρακτήρα, μετάλλαξη του κόμματος τους, μαζί με την κοινωνία. Οι φωνές της λογικής, του φιλελευθερισμού και της πραγματικής Αριστεράς πρέπει από κοινού να αντιδράσουν και να ακυρώσουν τις «αμερικανιές» του Βαρουφάκη που μπορεί να μην ενοχλούν τον Κοτζιά ή τον Καμμένο, αλλά απειλούν τις αξίες του Διαφωτισμού που διαπνέουν την ελληνική κοινωνία. Να σταματήσουν τη διολίσθηση στην κοινωνία της καταγγελίας και του χαφιεδισμού.
Μέσα από μια σατυρική παράσταση
