Του Δημήτρη Καπράνου
Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ, ο Νιλ Γιανγκ, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Ρότζερ Γουότερς των" Πινκ Φλόιντ", οι "Ρόλινγκ Στόουνς" και οι εναπομείναντες "Χου" , ανακοίνωσαν ότι" ετοιμάζουν κάτι" για τον ερχόμενο Οκτώβριο, χωρίς ωστόσο να διευκρινίζουν τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί.
Όπως έγραψαν οι Τάιμς του Λος Άντζελες, όλα τα ανωτέρω "Ιερά τέρατα" της σύγχρονης μουσικής, θα συμμετάσχουν σε ένα φεστιβάλ από τις 7 - 9 Οκτωβρίου, που θα γίνει στην Καλιφόρνια.
Πρέπει να αναφέρουμε, ότι όλοι οι προαναφερθέντες καλλιτέχνες, έχουν προ πολλού υπερβεί τα εβδομήντα χρόνια, αλλά εξακολουθούν να "τα δίνουν όλα" στη σκηνή και να συναρπάζουν τα πλήθη, κυρίως δε την σημερινή νεολαία.
"Και τι μας τα λες αυτά;" θα αναρωτηθούν μερικοί, που δεν είναι θιασώτες της μουσικής που άλλαξε τον κόσμο στη δεκαετία του '60.
Τα γράφω για να καταδείξω την διαφορά της δικής μας ,ισχυούσης νοοτροπίας απέναντι στους καλλιτέχνες. Νοοτροπίας την οποία επέβαλαν οι εταιρείες δίσκων σε απόλυτη συνεργασία με την τεχνοφθόρο "Ιδιωτική τηλεόραση".
Στην Ελλάδα, οι καλλιτέχνες που "υπηρετούν" τη μουσική και δεν διαθέτουν πλέον "Λαμπερή εμφάνιση", οι καλλιτέχνες που δεν μπορούν να είναι "φιτ" και "γραμμωμένοι", οι καλλιτέχνες που δεν έχουν το "καλώς έχει" από τις εταιρείες και τα κανάλια, είναι "κομμένοι".
Σπανίως ακούγονται τραγούδια τους από τα ραδιόφωνα, τα οποία μεταδίδουν συνεχώς το "σύγχρονο ελληνικό τραγούδι", το οποίο ουδεμία σχέση έχει με Ελλάδα, ουδεμία σχέση έχει-θα τολμούσα να πω- με τραγούδι .
Κάποιες κοπέλες οι οποίες τραγουδούν ημίγυμνες, προβάλλοντας δημοσίως τα πάντα πλην της φωνής τους- η οποία συνήθως δεν υπάρχει- και κάποιοι νεαροί που διαθέτουν τα πάντα πλην φωνής, μονοπωλούν τις "πίστες" και τα "νυχτοκάματα".
Είναι δε τόση η εμμονική προβολή τους από τα ΜΜΕ, που συγκεντρώνουν στις "συναυλίες"τους (ο Θεός να τις κάνει τέτοιες) χιλιάδες νέους, οι οποίοι αναβοσβήνουν αναπτήρες και λικνίζονται νωχελικά...
Εδώ, οι καλλιτέχνες που έχουν "καβαντζάρει" τα εβδομήντα, σχεδόν δεν υπάρχουν! Θεωρούνται "γερόντια", θεωρούνται "ξωφλημένοι", θεωρούνται " τελειωμένοι".
Κι όμω ς, ο Πολ Μακάρντεϊ, ο Μικ Τζάγκερ, η Μπάρμπαρα Στράιζαντ, ο Τζόνι Χαλιντέι και άλλοι εβδομηντάρηδες της ροκ, γεμίζουν στάδια, αποθεώνονται και εξακολουθούν να δισκογραφούν.
Εδώ, όμως, στη χώρα η οποία (σε όλους τους τομείς) αποθεώνει τη μετριότητα και λατρεύει τους φελλούς, ο παγκοσμίου ακτινοβολίας Ντέμης Ρούσσος, περνούσε απαρατήρητος, η διεθνής σταρ του τραγουδιού Βίκι Λέανδρος εξελέγη δημοτική σύμβουλος Πειραιώς αλλά δεν εκρίθη ικανή να αναλάβει την αντιδημαρχία Πολιτισμού!
Εδώ, επικρατεί η υστερία για τους "σαραντάρηδες", των οποίων, φυσικά, απολαμβάνουμε σήμερα τα "χαΐρια". Λες και η τέχνη (και η πολιτική) κρίνεται στα γυμναστήρια και όχι εκ του αποτελέσματος.
Εδώ έχουμε πιστέψει ότι η εμπειρία και η σοφία αποκτώνται στα κομματικά γραφεία και όχι με την πάροδο του χρόνου!
Εδώ, στη χώρα η οποία αποθεώνει τα μηδενικά, οι εξηνταπεντάρηδες αποκαλούνται "υπερήλικες". Εδώ, ουδείς γνωρίζει ότι η Νανά Μούσχουρη έχει πουλήσει περισσότερους δίσκους από τους Μπιτλς!
