Στο στίβο οι δρομείς γνωρίζουν εξ αρχής πόσο θα τρέξουν και κάνουν τα κουμάντα τους. Ο 100στάρης στην κούρσα της «μιας ανάσας» τα δίνει όλα μια και έξω. Ο 800σάρης ή 1500σάρης στις κούρσες τακτικής έχει ένα σχέδιο για το πως θα κατανείμει τις δυνάμεις του και πότε θα επιταχύνει, που ενδεχομένως θα κληθεί να το αναθεωρήσει στη διάρκεια της κούρσας, λαμβάνοντας υπόψη το σχέδιο των αντιπάλων του. Ο δρομέας των μεγάλων αποστάσεων καλείται επιπλέον να αντιμετωπίσει τα ντεμαράζ των άλλων, να κάνει οικονομία δυνάμεων, να σταθεί κοντά στους πρωτοπόρους και να εξαπολύσει την τελική του επίθεση την κατάλληλη στιγμή.
Ο Μητσοτάκης φέρεται, σύμφωνα με το πολιτικό ρεπορτάζ και διάφορα δημοσιεύματα, να λέει στο περιβάλλον του ότι η κούρσα της ΝΔ για την εξουσία θα είναι το πολύ 1500άρι και όχι Μαραθώνιος. Αφήνει δηλαδή ανοιχτό το ενδεχόμενο η κούρσα να είναι σπριντ, παρατεταμένης ταχύτητας, μετ’ εμποδίων ή όχι, ακόμη και μεσαίας απόστασης. Μύλος. Η αδυναμία να διακρίνει κανείς σαφή πρόβλεψη κι ως εκ τούτου συνεκτικό σχέδιο του προέδρου της ΝΔ προς την εξουσία είναι πάντως δικαιολογημένη.
Μια κυβέρνηση που στηρίζεται σε μια αρραγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει πάντοτε το πλεονέκτημα να ορίζει αυτή τους κανόνες του αγώνα. Και τον ρυθμό της κούρσας. Ο συνταγματικός νομοθέτης, σε ρόλο ελλανοδίκη, έχει καθορίσει εκ των προτέρων μόνο το ανώτατο όριο για τον τερματισμό. Τέσσερα χρόνια.
Μέχρι τότε, η κυβέρνηση έχει πολλές οδούς διαφυγής.
Ας πούμε μπορεί να σταματήσει στα 400 και να το γυρίσει σε σκυταλοδρομία 4 Χ 400! Ή και 4 Χ 100. Κυβερνήσεις συνεργασίας με μεγαλύτερο ή στενότερο χρονικό ορίζοντα. Μπορεί, αν δει ότι καταρρέει πριν το 1500άρι, να σταματήσει τον αγώνα στα 800, ακόμη κι αν χάνει, ελπίζοντας ότι θα πάρει ανάσες και θα μπει στη συνέχεια ανασυγκροτημένη, έχοντας απέναντί της έναν κουρασμένο πλέον αντίπαλο. Μπορεί τέλος να το γυρίσει σε Μαραθώνιο, έχοντας μια απειροελάχιστη ελπίδα πως ακόμη κι αν ο δρομέας Κυριάκος έχει φύγει χιλιόμετρα μπροστά, θα κουραστεί και θα πέσει πριν τον τερματισμό.
Όλα αυτά δεν προϋποθέτουν υποχρεωτικά την ύπαρξη ενός συνεκτικού σχεδίου. Ακόμη και με το «βλέποντας και κάνοντας» να τρέχει κουρασμένος ο Αλέξης, έχει το πλεονέκτημα του καθορισμού, όχι τόσο του τέμπο του αγώνα, αλλά του ορισμού του τερματισμού.
Στον αξέχαστο ημιτελικό για το EURO του 2004 με την Τσεχία, όλοι οι παίκτες, της ομάδας μας όπως φυσικά και οι αντίπαλοι, γνώριζαν τον κανονισμό του «ξαφνικού θάνατου». Παρ’ όλα αυτά, ο Τσεχ και η παρέα του δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τον Δέλλα, που στο τελευταίο λεπτό της παράτασης έριξε τους Τσέχους στο καναβάτσο και εκτόξευσε την Εθνική Ελλάδος σε έναν μοναδικό τελικό που κέρδισε η ομάδα του Ρεχάγκελ.
Φανταστείτε, αντιθέτως, στο τέλος των Ολυμπιακών του Ρίο να διεξάγεται ένας ακόμη αγώνας δρόμου. Εκεί να συμμετέχουν οι Ολυμπιονίκες των 100, των 200, των 400, των 800, των 1500, των 3000 στήπλ, των 5000, των 10000 και του Μαραθωνίου. Αν η απόσταση είναι προκαθορισμένη, μπορείς με μια σχετική ασφάλεια να προβλέψεις τον νικητή.
Αν όμως μόνο ένας εξ αυτών έχει τη δυνατότητα κατά τη διάρκεια της κούρσας να ορίσει το τέλος της, πότε θα τερματιστεί, είναι προφανές ότι εκείνος έχει την πρώτη τύχη. Ακόμη κι αν τελικά κερδίσει κατά τύχη.
Αναγνώστης Κέντρος
